მთავარი » 2012 » აგვისტო » 27 » – ვამპირები ბრუნდებიან | ნაწილი მეშვიდე | ))
08:40 – ვამპირები ბრუნდებიან | ნაწილი მეშვიდე | )) | |
ყველანი
სასტუნრო ოთახში ვიყავით და ერიკს უსმენდით, მერე კი ყველა წავიდა მე ერიკს
გადავხედე. მეშინოდა არ ვიცოდი ეს გეგმა რამდენად მომგებიანი იყო. ვიცოდი
ნიკი არ დამინდობდა და მალე საექიოს გამისტუმრებდა. ამიტომ მომიწევდა ამ
როლის თამაში. ერიკმა სახლში გამაცილა. აი აქედან უკვე ჩვენი გეგმა
იწყებოდა. – მისმინე ეხლა მე წავალ მაგრამ გითვალალებ. ნიკიმ უნდა შეგხედოს რომ მარტო ხარ. – კარგი მაგრამ მეშინია. – დაწყნარდი. საშიშ არაა –
კარგი. ერიკს ვაკოცე და სახლში შევედი. წყალი გადავივლე და დავწექი
დასაძინებლად. ვერ ვიძინებდი. არ შემეძლო. დედას დაურეკე ამდენი ხნის
განმავლობაში მხოლოდ ეხლა დაურეკე. თუმცა არც იმსახურებდა. – დეე როგორ ხარ? – კარგად ანა შენ? – რავი დე არამიშავს. – სად ხარ ამდენი ხანი. რატომ ერთხელ არ დამირეკე? – რატომ? შენ დამირეკე ერთხელ მაინც? გაგახსენდი? გეკითხები. იქნებ რა დამემართა. იქნბ მოვკვდი. თუ უკვე გადაგავიწყდი. – როგორ მელაპარაკები ტუტუცო. –
აჰ, ტუტუციც ვარ? იცი რას გეტყვი ჯანდაბაშიც წასულხარ. ამომივიდა ყელში ეს
თამაში. აღარ ვაპირებ გითმინო ამდენი. ფეხებზე გკიდივარ და მეც არ
ვიმჩნევ. თვეში ერთხელ თუ დამირეკე ამს მზრუნველობას ეძახი. შენს მილიონერ
ქმარს ხომ ურეკავ ყოველ საღამოს. ხო და აწი შემეშვი. მე დედა მინდოდა და
არა შენნაირი გულქვა ადამიანი. ეხლა კი კარგად ბრძანდებოდე. დედას გაუთიშე
და ტირილი დავიწყე. როგორ მენატრებოდა მისი სურნელი. მისი ღიმილი მაგრამ ის
შეიცვლა. – არ ღირს ლამაზო ტირილი? – ნიკი? აქ რას აკეთებ? – შენთან მოვედი. მაინტერესებს შენი ბიჭი სადაა. – მე არ ვიცი. ჩემთვის არაფერი უთქვამს. არამგონია ამაღამ დაბრუნდეს მგონი ქალაქიდან გადის. – ძალიან კარგი. მაშინ გავერთობით. – მოდი რა შემეშვი. – და რომ გაკოცო არა? – მომწყდი თავიდან. – მოდი ჩემთან. – არა. – მოდი მეთქი. თორემ... – თორემ რა ძალას იხმარ? – არ გამიჭირდება. – ნუ მეხები. არ მსიამოვნებს. – ვითოომ? ნუ მორცხვობ პატარა, აი ესე ყოჩაღ დამჯერი გოგო ხარ. – იცი შენი კოცნა უფრო ვნებიანია ვიდრე ერიკის. – მართლა? აი ხომ ვამბობდი მოგეწონებათქო. –
ვცდებოდი. წვენს მოვიტან ყელი მიშრება. სწრაფად ლამაზო დაუვიწყარი ღამე
გელის. ოთახიდან გავედი. ეგრევე სააბაზანოში შევედი. გული მერეოდა. მერე
სამზარეულოში გავედი. ამ დროს ხმაური გავიგე. ალბათ მოვიდნენ. ნეტავ რა
ხდება? მეშნოდა. უკვე ვცახცახებდი. მეშინოდა შიგნით შეხედვის, მაგრამ ბოლოს
მაინც შევედი. ნიკი უკვე მათ ხელში იყო. ერიკი ჩამეხუტა. ნიკის კი
მომღიმარი სახე ქონდა. ნეტავ თუ სასაცილოდ ქონდათ საქმე. თვალს არ
მაშრებდა. ყველანი მას მიჩერებოდნენ და ზიზღის თვალით უყურებდნენ. ამდროს
ერიკმა უთხრა: – ხომ იცით რაც უნდა უყოთ. – კი და მგონი ჩვენი
წასვლის დროა. აქ აკო და მარიც იყვნენ. ნეტავ რას უპირებდნენ? ყველანი
წავიდნენ. ერიკი კი ჩემთან დარჩა. ცუდად ვიყავი. ცრემლები მახრჩობდა. – ანა ყველაფერი დამთავრდა რა გატირებს? – არა არაფერი. – მოდი ჩემთან. ნუ გეშინია. მე გაუღიმე და ჩავეხუტე. – დაიძინე უკვე საკმაოდ გვიანია. –
კარგი ვეცდები. მე ერიკს დავადე თავი მკერდზე. მალევე ჩამეძინა. არ ვიცი
რამდენი ხანი მეძინა. უბრალოდ თვალების გახელა ძალიან მიჭირდა. ვერ
ვახელდი. თითქოს დაწეპებული მქონებოდა. თვალები როგორღაც გავახილე.
მიმოვიხედე, ეს ჩემი ოთახი არ იყო. სად ვიყავი არ ვიცოდი. რა ხდებოდა ვერ
გამეგო. კარებთან მივედი და ჩაკეტილი დამხვდა. ყვირილი დავიწყე მაგრამ
არავინ არ მპასუხობდა. უცებ კარები გაიღო და კარებში ნიკი შემოვიდა მე კი
ფეხები მომეკეცა და ჩავიმუხლე.
| |
|
| |
| სულ კომენტარები: 0 | |