მთავარი » 2012 » აგვისტო » 29 » უნებლიედ შემიყვარდი [15]
21:24 უნებლიედ შემიყვარდი [15] | |
 (ეგეთი გარყვნილი ნაღდად არ ვარ,:ხ არ მინდოდა დაწერა ამის ვყოყმანებდი,მაგრამ ბოლოს მაინც გადავწყვიტე დამეწერა რადგან მერე მთლიანად შეიცვლებოდა ისტორიისშინაარსი და სხვანაერად ვერ დავწერდი ,, უბრალოდ საქმეს სჭირდებოდა ) დილით ჩემს ფუმფულა საწოლში რომ გავიღვიძე და რომ გავაცნობიერე რა ხდებოდა მაშინღა ვნახე რომ , გვერდით ნიკა აღარ მეწვა ,,, იქ მხოლოდ ერთი ვარდი და წერილი იდო ,,, ძალიან შემეშინდა, არ ვიცოდი რა მეფიქრა,,, წერილის გახსნა ვერ გავბედე ,,, ხელში დავიჭირე და წინდაუკან სიარული დავიწყე,,, ძალიან მაინტერესებდა იქ რა ეწერა , მაგრამ ძალიან მეშინოდა, ბოლოდ ავდექი და წერილის კითხვა დავიწყე :
- მარია მისმინე,,, ე.ი მაგარი გოგო ხარ რა,,, (ცინიკურად) მისმინე, ეხლა წერილს კითხულობ ხომ ? ანუ მე აქ აღარ ვარ, არც თბილისში ,, არც საქართველოში, იტოგში თბილისიდან წავედი რა, და არ გაბედო და არ მომძებნო ,მშვიდი ცხოვრების დაწყებას ვაპირებ, და იმედია ხელს არ შემიშლი, ხომ იცი,,, ნახმარებ და გადაგდებულ თოჯინებს უკან არ იბრუნებენ,,, აბა ჰე მარია კარგად ... შენი საყვარელი შეყვარებული ნიკუშაა :* ... წერილს ვკითხულობდი და თან მოვთქვამდი, ნაძირალა, იდიოტი, კრეტინი, სულელი, ნაბი.... არაკაცი, არაადამიანი, ეს როგორ გამიკეთა, ვერგიტან , ვერა , ვერა , მძულხარ, მთელი არსებით მძულხარ, უცებ ცუდად გავხდი, დედასთან ლაპარაკი მომინდა, მართალია ის ისევ ისე ვერ მამშვიდებდა, მაგრამ როცა მას ვესაუბრებოდი, უფრო ვწყნარდებოდი, დღეს ლიზა ჩამოვა, ყველაფერს მოვუყვები, ის მაინც დამამშვიდებს, ჯერ მამას დავურეკავ ,შემდეგ დედასთან წავალ, ხოლო შემდეგ ,,, შემდეგ სახლში წავალ და ვიფიქრებ ჩემს დაწყევლილ ცხოვრებაზე,,, მამას დავურეკე,,, ზარი გადიოდა, მაგრამ არავინ მპასუხობდა, ძალიან შემეშინდა,მაგრამ შესაძლოა სამსახურითიყო დაკავებული გათიშვას ვაპირებდი, როცა მიპასუხა: - ალო,, მამი როგორ შემაშინე სად იყავი ? - რავიცი მამი კრებაზე ვიყავი, შენ სად დაიკარგე ტელეფონი გათიშული რომ გქონდა, - არ იჭერდა მამი ხომ გითხარი რაჭაში მივდივართქო - ახ ჰო მამი,,, - რას შვები მა ,, როგორ ხარ? - კარგად მამი შენ? - მეც კარგად,ეხლა დედასთან ვაპირებ წასვლას - ხო მამი კარგია სულ რომ დადიხა, როგორ მომენატრე, მამი ვიზას გამოგიგზავნი და ჩამოდი ამ ზაფხულს, მარტო შენ კიარა ლიზაც წამოიყვანე , რას იტყვი ? - რააააა,,, მამიიი,,, ვაიმე რა მაგარიაა ,,, კი მამი წამოვალთ ( ჰეჰ,,, გულს გადავაყოლებდი იქ მაინც,,,) - ასე თუ გაგახრებდა გეთქვა ადრე წამოგიყვანდი - ჰო, რავიცი :* - კაი მამი წავედი ახლა მე დედასთან ავივლი - ჭკუით მამი,, ხო ფული გადმოგირიცხე, და აიღე მერე - უი სულ დამავიწყდა სახლისთვის რაღაცეებს ვიყიდიი - მერე საღამოზე ლიზა მოიყვანე შენთან და დაგირეკავთ მოვაგვაროთ საქმეები - ეგ სუ ჩემთან არაა? :დ - ჰოო მამი , წავედი ჭკუით - შენც მამი :* ტელეფონი გავთიშე, უბრალოდ დეპრესიას აღარც ვაპირებდი, ვსო მორჩა, რაც არ უნდა მწარე და ტკივნეული უნდა იყოს მე დავივიწყებ ნიკას, ან ისე ღრმად ჩავმახავ გულში რომ ვერაფერმა გამახსენოს გარდა ღამისა, ავდექი გამოვიცვალე ძაალიან მაგრად გამოვეწყვე,, ნუ ჩემს სტილთან ძალიან შევიცვალეე,,, მოკლე ფრიალა ფერადი სარაფანი ჩავიცვი ,,, მისი შესაფერისი დაბლებზე ბალეტკები ჩავიცვი,,, თვალები შევიღებე, ლამაზი ჩანთა ავიღე და სახლიდან გავედი, თან ლიზას ვურეკავდი : - ლიზა როგორ ხარ? - კარგად მარიაა, ჩამოვედით, შენ და ნიკა ერთად ხართ? მომიკითხე _ნიკას ხსენებაზე ცუდად გავხდი ცრემლებიი არ გადმომიყრია, იქვე თავლებში შევაშრე - არა ლიზა,,, ეხა დედასთან ავივლი და მეერე გამოვალ და მოგიყვები ყველაფერს - აჰამ ,კარგი, დროზეე ტელე გავუთიშე და მაღაზიაში შევედი ლამაზი ყვავილები ვიყიდე და დედას სასაფლაოსაკენ ავიიღე გეზი, იქ მივედი, ყვავილები ვაზაში ჩავდე მუხლებზე დავიჩოქე და ტირილი დავიწყე ,,, ცოტახანი ვტიროდი , ის დღე გამახსენდა, უფროსწორედ ის საღამო ,ნიკა რომ გამომყვა, ნუთუ ასე უცებ გამწირა, ესე როგორ გამიმეტა, მას ხომ ვუყვარდი,, თურმე გასართობი თოჯინა ვყოფილვარ, ეხხ, არასდროს ვყვარებივარ , მისი სიტყვები სუ სუ ყველა ფუჭი ყოფილა,,, ვფიქრობდი ჩემთვის მერეკი ხმამაღლა განვაგრძე : - დედაააააააა,,, დეე, დედიკოო ,, მიშველე დე, მიშველე, შენი შვილი განსაცდელშია, დედა გიღალატათ თქვენ შვილმა, ვიღაც გათამთიელს ჩაუგორდა ლოგინში, დე თავი მოგჭერით, გრცხვენიათხომ ჩემი, ალბათ შეგრცხვებათ, ეს რა დაგატეხეთ თავს, მ და ნიკა ხო ერთად ვიყავით,, ხოდა დე,, დე მიღალატა, დე მან გამწირა არ შევეცოდე დე, არ შემიცოდა, გამომიყენა და მიმაგდო, იცი რა მითხრა, ნახმარებს და გადაგდებულებს უკან არ ვიბრუნებთო, დეე,, გამომიყენა, დედა მიშველე,, ვბღაოდი ... (პაუზა) დედა იცი, გული მტკივა, ბიჭები შემზიზღდა, ვერ ვიტან ვერცერთს, ვერც ნიკაას ვერც ვერავის,,, ასე ველაპარაკებოდი დედას ეს შვებას მანიჭებდა თითქმის მთელი სამი საათი სასაფლაოზე ვიყავი ხოლო შემდეგ გამახსენდა ლიზა და დავურეკე: - ლიზა სად ხარ? - გამოჩნდი ? - კიი,, სად ხაღ? - რა გჭირს , ტიროდი ? - ყველაფერს მოგიყვები ოღონდ სად ხარ მითხარი - სახლში სად უნდა ვიყო - კაი მოვდივარ, ხუთ წუთში იქ ვიქნები, ორი ამბავი მაქვს, შემზარავი,,, და მეორე გასაოცარი ,,, - რა ხდება? - რადა რადა ,,, მოვალ და გეტყვი ,,თან გამოვდიოდი - კაი დროზე გელოდები - კაი მიყვარხარ - მეც ქუჩაში გამოვედი და ყველა მე მიყურებდა, მე თან ვტიროდი და თან გაოცებით ვუყრებდი მათ, მეერე მივხვდი ალბათ მტირალა გოგნა არსად უნახავთ მათ,, ასე მივაღწიე ლიზას სახლამდე,, კარი მომღიმარმა ლიზამ გააღო, ხოლო მე რომ დამინახა იმხელაზე იკივლა რომ დედამისი გამოვარდა რა ხდებაო, მანაც რომ დამინახა მანაც იგივე გააკეთა : - მარია შვილო რა გჭირს ( თეა _) - რატომ თეა დეიდა? - რა რატომ გოგო რას გევხარ ? უცებ შევვარდი და სარკეში ჩავიხედე და ცუდად გავხდი ... | |
|
| |
| სულ კომენტარები: 0 | |