მთავარი » 2012 » აგვისტო » 30 » ნაჩუქარი სიცოცხლე [1]
11:51 ნაჩუქარი სიცოცხლე [1] | |
 გამარჯობა მე ანიტა ვარ 15 წლის მყავს ძმა 17 წლის რომელსაც გიო ქვია, დედა 10 წლის ასაკში დამეღუპა მძიმედ იყო ავად. მამა ყველაფერს აკეთებდა იმისთვის რომ კარგად ვყოფილიყავით მთელი დღე მუშაობდა და არაფერს გვაკლებდა, მე და გიოც ვცდილობდით რომ მამას გული გაგვეხარებინა და კარგად გვესწავლა. ძალიან მიყვარდა სიმღერა თითქოს როცა ვმღერი ყველაფერი ლამაზია ჩემს ირგვლივ, მუსიკა დედამ შემაყვარა ხშირად მიმღეროდა ბავშვობაში და მეც მთელი გულით ვუსმენდი, ალბათ ეს ნიჭი მისგან მერგო დედაჩემის სიკვდილის მერე მამამ სასწავლებლად ამერიკაში გამიშვა ჩემს საუკეთესო მეგობართან ერთად რომ მარტო არ მეგრძნო თავი ბევრი მეგობარი შევიძინე აქ და არც მინდოდა საქართველოში დაბრუნება მაგრამ ვიცოდი რომ ოდესღაც მაინც მომიწევდა. ჩემს საუკეთესო მეგობარს ელენე ქვია მას საუკეთესო მეგობრად არ ვთვლი რადგან როგორც დები ისე ვართ, მშობლები ადრეულ ასაკში დაკარგა და ყველა ვცდილობით თავი ბედნიერად ეგრძნო, გადაწყვეტილი გვქონდა ერთად გვეცხოვრა რადგან მამას დიდი სახლი აქვს და ჩვენც ერთმანეთის გარეშე ვერ ვძლებდით.
შაბათ-კვირა კარგია თუმცა ორშაბათიც დადგა ელეს ძილი ძალიან უყვარდა როგორც ყველა თინეიჯერს ამიტომ დილით სულ ხმაურით ვაღვიძებდი მე დილით ადრე გამეღვიძა თუმცა დრო მალე გავიდა , 8 საათი იყო ჩავიცვი მოვემზადე და ელეს გასაღვიძებლად წავედი როგორც იქნა გაიღვიძა რათქმაუნდა წუწუნით ელე-: აუ ან კარგი რა ადამიანს ძილი რომ ჭირდება არ იციი დამაცა ვა მე-: ადამიანს ცოდნაც ჭირდება კარგი მომავლისთვის რაც შენ საკმარისი არ გაქვს ასე რომ წუწუნის გარეშე ადექი და ჩაიცვი! ელე-: ოჰ კაი რა იუო დედაჩემი როდიდან გახდი ვითომ? მე -: დედაშენი რა შუაშია დღეს საკონტროლოს ვწერთ და არ მინდა დაგვაგვიანდეს მიდი დროზე ადექი! ელე : ვაიმე საკონტროლო ხო ხო ეხლავე მე-:როგორც იქნა ელე-:აანნ ჩემი ჯინსები სადარიიიისს? მე-: საწოლზე დევს ის რაც უნდა ჩაიცვა და დროზე თორე გვაგვიანდება ელე-: აჰ ვიპოვე... ვსო მზად ვარ წავედით მე-: ხო წამო დროზე სკოლა შორს არ არის ამიტომ დროზე მივედით, რათქმაუნდა როგორც კი შევედით სწერვა როჟებიც იქვე იყვნენ და ჭორაობას შეუდგნენ რა გვეცვა რომელ საათზე მოვედით რა ვარცხნილობა გვქონდა რომელმა ბიჭმა შემოგვხედა და ასე შემდეგ. გაკვეთილი დაიწყო ცოტას ვნერვიულობდი თუმცა კაგად დავწერე ვცდილობდი ელეს დავხმარებოდი და კიდევ კარგი მასწავლებელმა ვერ შეამჩნია თორე ორივეს 0-ს დაგვიწერდა, საშინელი მასწავლებლები მყავდა, ზოგჯერ გაქცევა მინდოდა სადღაც შორს სადაც ყველა პრობლემა დამავიწყდებოდა და ყველაფერი კარგად იქნებოდა თუმცა ეს მხოლოდ ოცნება იყო. გაკვეთილები დამთავრდა და სახლში წავედით ელე მთელი გზა ტელეზე ლამაპარაკობდა, მისი სახლში დარჩა და როგორც ყოველთვის ჩემს ტელეს ბატარეიაც დაუჯდა. მე -: რათქმაუნდა ბატარეია რომ არ დაგიჯდეს არ შეიძლება ელე-: ვაიმე ან კარგი რა როგორ გიყვარს წუწუნი მე-: მე მიყვარს? ჰაჰ რათქმაუნდა! ელე-: კარგი ნუ ბრაზდები გეხუმრე რაიყო მე-: არ ვბრაზდები! ელე-: ვიცი რომ გაბრაზდი მე -: ეხლა ნერვების მოშლას იწყებ ელე-: ანიტაააა მე-: რაიყო რა გაყვირებს გოგო ყრუ კი არ ვარ ელე -: ნახე მაიკლი ვიღაც გოგოსთან ერთად არის მე-: ხომ გითხარი ბაბნიკიათქო ელე-: ჰო მართალი ხარ წამო წამო ამ დეგნერატის გამო დროს აღარ დავკარგავ მე-: მე ყოველთვის მართალი ვარ ელე -: ოჰ კაი ერთი | |
|
| |
| სულ კომენტარები: 0 | |