ჩემი არსებობით შენ არასოდეს შეწუხდები, მაგრამ იმ გარსს ვერავინ გაარღვევს შენ რომ გარშემო მოგახვიე. არასოდეს მჩვევია ჩემი სულის პირველ თოვლს ვინმემ ტალახიანი ფეხი შეახოს. მე შენ მიყვარხარ და შენს თავს, სიყვარულს, არავის დავუთმობ. ის ვინც მთელ სამყაროდ მიმაჩნია ვერავის გაუყოფ. ასე იქნება მანამ სანამ მოგონების ყვითელი ფერები შენს ცხოვრებას უკითხავად არ ესტუმრება. როცა დიდი მონატრებით ჩაიკითხავ ძველ ბარათებს, როცა მარტოობას მთელი გულით შეიგრძნობ... ნელი ნაბიჯებით შემოვალ შენს ცხრაკლიტულ ცხოვრებაში, უამრავ სიხარულის ყვავილებს გაგიშლი ფეხქვეშ და ჩუმად გეტყვი "მე მოვედი"
შემოდგომის დღე, შემოდგომის დღე! დღე ნაღვლიანი, ღონემიხდილი; როგორ ეკვრება ცას ბნელი ჩრდილი, როგორ ირხევა გაძარცვული ტყე! შემოდგომის დღე შემოდგომის დღე.
სავსე ვარ რაღაც იდუმალ გრძნებით, გამოუთქმელი მიტაცებს შვება. რა არის იგი _ ბედნიერებით გამოწვეული უბედურება.
წავიდა გაქრა, ვერ შევეკითხე, რისთვის გამშორდა, რისთვის წავიდა… გაქრა სულის ოცნება წმინდა... ილულება მზე, იძარცვება ტყე... შემოდგომის დღე შემოდგომის დღე.
ცამეტი წლის ხარ და შენი ტყვეა ჭაღარა გულის ზმანება ავი, - ჩააწყვეთ რიგში ცამეტი ტყვია, ცამეტჯერ უნდა მოვიკლა თავი!
გაივლის კიდევ ცამეტი წელი, მოახლოვდება გზა ოცდაექვსი, მოცელავს მაღალ ზამბახებს ცელი, ატირდება დრო და ჩემი ლექსი.
ოჰ, როგორ მიდის ახალგაზრდობა – დაუნდობელი სურვილი ლომის! და ყოველივე როგორ ნაზდება, როცა ახლოა მზე შემოდგომის.
