იომ რამდენჯერმე დამირეკა მაგრამ ჩემი პასუხი მხოლოდ ერთი იყო, ახლა მარტო ყოფნა მინდა... როგორც იქნა ნერვები დავიმშვიდე და სახლშიც მივედი, იო სავარძელში იჯდა და მოთმინებით მელოდებოდა... ხმა არ ამომიღია და ჩემი ოთახისკენ წავედი, იოც უკან გამომყვა, ვიცოდი ასე უბრალოდ თავს არ დამანებებდა... - შენ და ნინი კარგად გაერთეთ ჩვენს მუსიკაზე - არც ისე, შენთან უკეთესად ვგრძნობ თავს... - ცინიკოსო! - შენ კიდევ ბავშვი ხარ, ვერაფერს ვერ ხვდები, ან არ გინდა რომ მიხვდე... გიყვარვარ პრინცეს და ეჭვიანობ, მოდი აღიარე რააა და გეყოს თავის დაფასება... :))) - თავს არ ვიფასებ, უბრალოდ არ მინდა იმედი მოგცე და მერე გული გატკინინო, იმედია მიხვდები ამდენს, თუ შენი გონება ვერ წვდება ხო - ნუ მეკაიფები თორე, ნახავ ჩემი გონება რამდენსაც წვდება გაიგე? - აუ შემეშინდა.... ებეე (და ენა გამოვუყავი) - კაი ვნახოთ ნუცი, ვნახოთ... ებეს ვინ იტყვის მერე... მისი სიტყვებისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია, რადგან ასეთი ფრაზებს ხშირად იყენებდა, თუმცა ჩემი საწყალი სახე მერე აზრებს აცვლევინებდა... მოკლედ გეტყვით რომ ძილი მაქვს რაღაც უნიკალური, ვერ ვიგებ და არ მესმის არაფერი. ღამემ მშვიდად ჩაიარა, უბრალოდ დილა იყო განსხვავებული... საწოლიდან რომ ავდექი, პირველი ჩუსტების ძებნა დავიწყე, მერე მივხვდი რომ სხვა ოთახში ვიყავი, თუმცა იოს სახლში ასეთი ოთახი არასოდეს მინახავს, ნუ არც ჰქონია, კარებთან მივედი, თუმცა კარები არ იღებოდა , დავჯექი და ყვირილი დავიწყე.. - იოოოოოოოოო... სად ვარი მოდი მალე... შე დეგენერატო როგორ ვერ გიტან რაა... ფუუ იდიოტო... დედას დავურეკავ იცოდეე... (ცოტა ხანს გავჩუმდი და პასუხს დაველოდე თუმცა სიჩუმე არავის დაურღვევია), ცოტა ხნის შემდეგ კარების ქვემოდან პატარა ვარდისფერი ფურცელი შემოცურდა, გავშალე და კითხვა დავიყე.. წერილში კი ეწერა... - ჩემო ლამაზო, ჯერ ერთი დედიკოს ვერ დაურეკავ, თუ ნახავ კარგად ტელეფონი არ გაქვს, მერე მეორე გუშინ რას შეგპირდი დაგავიწყდა და მესამე მოგიტაცე... ისევ ყვირილი დავიწყე... - ჰაჰაჰაჰა, რა სასაცილოა, ცოტა შუტკები გაქვს დასახვეწი... კარები გააღე და ვნახოთ ვინ ვინ მოიტაცა... ისეც წერილი - რატომ თავს მოისაწყლებ, საყვარელ სახეს მიიღებ და დამკერავ ვერ ეღირსები, არჩევანი მხოლოდ 2 გაქვს. 1- მეტყვი რომ მიყვარხარ და გამოხვალ და მაკოცებ ან 2- იქნები მანდ სანამ ამას არ გააკეთებ... მიდი ეხლა 1-2 საათი იჯექი მანდ და მერე მაინც სხვა გზა აღარ გექნება... ებეეე... - ფუ როგორ ვერ გიტან და შენ გგონია მიყვარხარ მართლა ებე რააა... იცოდე გიჩივლებ, ციხეში ჩაგსვავ.. - ჰმმ... კაი პრინცეს არ გინდა ამ ბოროტი გოგოს როლის თამაში... - ნუ მენაგლები გაიგეე თორე ნახავ რას გიზავ... - რას მიზავ - გააღე კარი და ნახავ კარი გაიღო და იო შემოვიდა ჯერ ხმა არ ამომიღია ვიდექი და ცინიკური მზერით მივაშტერდი... - აბა რას მიზავ მიდი გელოდები... - გეტყვი რომ მართლა მიყვარხარ (გავიქეცი და ჩავეხუტე) - და არ მაკოცებ? - შენ თვითონ მაკოცე... (მერე ბლა ბლა ბლა და დიდ ხანს ვეხუტებოდით ერთმანეთს) უცებ გავჩერდი შევხედე და სრული სერიოზულობით ვუთხარი - აუ იმ ნინისთან დაგინახავ ოდესმე და სახეს აგახევ... იომ სიცილი დაიწყოო... - აუუუ მომავალი შავი მეზრდება ხახლო... - სერიოზულად გეუბნები.. - ხო ჩემი პატარა კაი.. ოღონდ შენ არ იეჭვიანო და... ებეე... - არც ვეჭვიანობ რაა... - ხოო ბაჭია ხოო.. საერთოდ არ ხარ ეჭვიანი... უბრალოდ არ გსიამოვნებს შენს იოს რომ ეხებიან ხო - ხოოო... სად ვართ - ჩემს აგარაკზე, ხო მაგარი ოთახი შეგირჩიეი თუ გინდა ეს ოთახი გადავაკეთოთ და მერე ჩვენი ოთახი იყოს, ან რაღა მერე აქ ვართ უკვე და ეხლავე ჩვენი ოთახია... - ჩვენი არა პაწი ჩემი... - შენ ჩემი ცოლი ხარ, ხომ ხარ მითხარი რომ ხარ. ხომ გიყვარვარ მითხარი.... - ხო მიყვარხარ... - მე უფრო ანგელოზო.. - კარგი შენ უფრო... ებეეე... - აუ რა საზიზღარი ხარ, იმიტომ მიყვარხარ, გშია პრინცეს - კი მშია... წადი გამიკეთე საჭმელი... - ბარემ ცოლადაც გამოგყვები... და მერე შვილსაც გაგიჩენ.. - თანახმა ვარ... სიცილით გავედით ოთახიდან და იომ ვითომ მზარეულობა დაიწყო.... - აუუ რა საზიზღარი ხარ მომეხმარე რააა... შენ გშია მე კი არა.. - კაი ხო მოგეხმარები,( მივედი და ვაკოცე) იოს თვალები უბრწყინავდა, ასეთი არასოდეს მინახავს, მნდოდა მისი ბედნიერება კიდევ უფრო გამეგრძელებინა, მის მწვანე თვალებში იმედს და დიდ სიყვარულს ვკითხულობდი... მთელი დღე ასე კოცნასა და ჩახუტებაში გავატარეთ, სადაც მე ვიყავი ისიც იქ იყო და სადაც ის იქაც მე... ბოლოს წავედი და დივანზე ჩამოვჯექი, რაღაც დაღლილი სახით, ეს იოს არ გამორჩენია მოვიდა, თავი კალთაში ჩამიდო და დაიწყო... - ნუცი, სიგიჯემდე მიყვარხარ.... ჩვენი მომავალი წარმოიდგნე აბაა, მიდი თვალებ დახუჭე, ჩვენ შვილები, პირველი ბიჭი იქნება და შენ რასაც მეტყვი იმას დავარქმევთ... ყოველთვის მეყვარები და შენს გარდა ჩემს გვერდით სხვა არავინ არ იქნება, მხოლოდ მე და შენ... ხმა არ ამომიღია თავი დავხარე და ვაკოცე...
მოკლედ ის შაბათ კვირა მე და იომ ერთად გავატარეთ, მგონი ასეთი ბედნიერები არასოდეს ვყოფილვართ, ყველანაირი კომპლექსი მოვიხსენი და გავხი ის ნუცი , რომელიც იმ კოცნამდე ვიყავი... ვუყურებდით ფილმებს, ვკოცნიდით ერთმანეთს, ვაწვალებდით და რომ იტყვიან სიყვარულით ვტკბებოდით...
ის დღეც მოახლოვდა როცა თბილში უნდა დავბრუნებულიყავით, არცერს არ გვინდოდა მაგრამ სხვა გზა უბრალოდ არ იყო... მე მონიტორინგები მეწყებოდა ,ასე რომ სერიოზულად უნდა მესწავლა... რომ ჩავედით ის დღეები იოსთვოს ვერ ვიცლიდი, ისიც მიგებდა...
უკვე ორი მონიტორინგი ჩავაბარე და იო რათქმა უნდა ყველაზე მგულშემატკივრობდა, პირველი მას ვურეკავდი როცა წერას ვამთავრებდი... დღეს კი მათემატიკის დღეა...
- იოოო... გამოვედი დავწერე...
- გილოცავ ჩემო ანგელოზო, პასუხები როდის იქნება კარგად დაწერე?
- კი ყველა დავწერე მაგრამ მგონი 1 შეცდომით მაქვს, მაგრამ არაუშავს ...
- ჩემი ნიჭიერი და ჩემი ლამაზი ხარ შენ, სახლში გელოდები, სურპრზი მაქვს...
- კაი მოვალ მალეე და იმედი მაქვს რამე ისეთს არ გააკეთებ , ხო იცი არ მიყვარს ეს რომანტიკა რა... ჰმმმ
- ვიცი ცხოვრებავ.. მიიდი გელოდები.. გაკოცე ... ან რას გეუბნები მოხვალ და გაკოცებ ...
სახლში რომ მივედი იო არ დამხვდა არადა ველოდებოდი, დავურეკე და არ მიპასუხა... ვიფიქრე რამე საქმე გამოუჩნდათქო, არ მწყენია, რადგან ცხოვრებაში ყველაფერი ხდება, მაგრამ უცებ ნათკამ დამირეკა
- ხოო ნათი...
- ნუც სად ხარ
- სახლში რა იყო რამე მოხდა
- იო სადააა
- არ ვიცი გოგო, დღეს მითხრა სურპრიზი მაქვსო და რომ მოვედი არ დამხვდა სახლში
- ნუცი რომელი სურპრიზი ნინის რომ შეურიგდა ეგ უნდა შეგატყობინოს ფუ ეგ დეგენერატი
- ნინი რეებს ამბობ, ამიხსენი ნორმალურად.
- ნინი და იო ვნახე ერთად იყვნენ...
- და რა იცი რომ შერიგდნენ
- აბა ეხუტებოდა ის ბიჭის ხამი დაა...
- კაი ნინი არ ინერვიულო, გავარკვევ ხო იცი იო მე ვერ გამომიყენებს...
უკვე 10 საათი იყო, კარის ხმა რომ გავიგე... არც ჩავსულვარ არც ყურადღება მიმიქცევია... იო შემოვიდა ჩემს ოთახში მე კი ისე ვიქცეოდი თითქოს ვერავის ვხედავდი...
- ნუც პრინცეს მოდი გაკოცო, დღეს არ მინახიხარ იცი როგორ მომენატრე
- ........
- რა გჭირს არ მელაპარაკებიი
- .......
- აა მივხვდი, ნაწყენი ხარ სურპრიზზე ხო
- რომელ სურპრიზზე მეუბნები ნინის რომ მოუწყე და შეურიგდიი გადი ამ ოთახიდან რაა. მაწუხებ უკვეე... არ მცალია შენთვის..
- და იქნებ ამახსნევინო რაღაც.. ჰაა
- არ მაინტერესებს საერთოდ შენი დი ბოზის ურთიერთობა, მე არავის პირადში არ ვერევი და ნურც შენ ჩაერევი ჩემი და გიგის ცხოვრებაში... (გიგი ისე ვუთხარი თორე არც არსებობდა ვინმე მსგავსი)
- ნუც რეებს მეუბნებიი კაი რააა... გიგი ვინაა გაბრაზებული ხარ ეხლა ნინიზე გაიგე რომ ვნახე და მაგიტომ, მომისმინე რა ამახსნევინე, არფერი მომხდარა რააა...
- ჩემი ცხოვრება შენ აღარ გეხება მოკლედ რააა... დღესვე ჩავალაგებ ჩემოდანებს და წავალ აქედან და შეგიძლია ნინი მოიყვანო და ეს ოთახი დაუთმო თუმცა რატო ერთ ოთახშიც კარგად მოთავსდებით... გაეთრიე ეხლა აქედან მალეე (გული მტკიოდა იოსთან ასე არასოდეს მილაპარაკია)
კარები გაიხურა და გავიდა, თავს ვიკავებდი რომ ცრემლები არ წამომსვლოდა... მთელი ღამე გავათენე და იმას ვფიქრობდი თუ რაში სჭირდებოდა ოს ჩემი მოტყუება, თუ არ ვუყვარდი ასე რატომ მოიქცა, ჩვენ ხომ და - ძმასავით ვიყავით და რატო გააფუჭა ყველაფერი...
დილით უკვე ყველაფერი ჩალაგებული მქონდა და წასასვლელად ვემზადებოდი, მანამდე დედაჩემს დავურეკე და ვუთხარი რომ სახლში ვბრუნდებოდი, მის სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა მაგრამ აბა ჩემთვის ეკითხა...
როგორც იქნა გავედი ოთახიდან და ჩემოდან მივათრევდი , როცა იო შემეჩეხა კიბეზე....
- ესეიგი არ აპირებ ჩემს მოსმენას ხო
- რათქმა უნდა არაა, არ მაინტერესებს და იმიტომ.
- ანუ მიდიხაარ ხო ჩემგან
- ასე გამოდის...
- თუ არ მომისმენ წაიკითხავ მაინც, შეგიძლია ჩახვიდე...
სასტუმრო ოთახი უნდა გამევლო რათა კოლიდორში გავსულიყავი, ოთახში რომ შევედი მაგიდაზე იდო დიდი ვარდისფერი ფურცელი (ჩემი ფერი)
და ზედ დიდა ეწერა " სიგიჯემდე მიყვარხარ ჩემო პრინცესა"
ყურადღება არ მივაქციე და კოლიდორში გავედი, იქ კი კიდევ ერთიი წერილი დამხვდა ზედ ეწერა: " ნინიმ დამირეკა და მითხრა ავარიაში მოვყევი და მარტო შენ შეგიძლია ჩემი გადარჩენაო, ნუც გამიგე რაა რა გამეკეთებინა მე მეგონა მართალი იყო თუმცა, რომ მივედი მშვიდი სახით იდგა , გამოიქცა და შემომახტა ზედ ვერ მოვასწარი მისი მოცილება, რა მექნა მითხარი, ვიცი გამიგებბ, იმიტომ რომ შენც ასე მოიქცეოდი" "მაპატიე, ვიცი არ უნდა დამეჯერებინა მისთვის" "მიყვარხარ"
ვერ აღგიწერთ იმ მომენტში რა ვიგრძენი, გული გამითბა და გამეღიმა მის ასეთ ვითომ რომანტიულობაზე, ასეთი რაღაცეები არასოდეს ეხერხებოდა, ჩემოდანი იქვე დავაგდე და კიიბეებზე ავირბინე, მისი ოთახის კარები შევაღე, ფანჯარასთან იდგა , არც მოუხედავს ისე მკითხა...
- მაპატie ?
ჩემი და იოს ურთიერთობა იცვლებოდა, თუმცა არა მარტო ურთიერთობა აგრეთვე ცხოვრებაც, ახლა უფორ მეტად გვიყვარდა ერთმანეთი ვიდრე ადრე, ყოველშემთხვევაში ვგრძნობდი რომ მისი დათმობა აღარ შემეძლო, ვიბრძოლებდი ბოლომდე და არავის მივცემდი უფლებას მისთვის რამე დაეშავებინა... მიყვარდა, მიყვარდა სიგიჟემდე, ცამდე, ღმერთამდე მიყვარდა, ისე როგორც არასდროს არავინ, ის იყო ჩემთვის მზეც და ვარსკვლავიც, არასოდეს დამავიწყდება დღეები რომელიც მან მაჩუქა, ის ბედნიერი წუთები რაც ერთად განვიცადე...
უკვე 17 წლის ვარ, მე და იო კი ისევ ისეთი ბედნიერები... ცხოვრება ჩემთვის უკვე აღარ იყო ისეთი რუხი ფერებით შექმნილი როგორც ადრე... ყოველი დილა ვარდისფერ ფერში მეხატებოდა, იმიტომ რომ მე მის გვერდით ვიღვიძებდი ყოველ დილით, მის მზერას და მის სითბოს ვგრძნობდი...
- პრინცესა გაიღვიძე ნახე რა მოგმზადე...
- მღვიძავს გოჭო... რა მაგარიიააა, მაგრამ რომ არ მშია...
- ჩემი ხათრით ხომ შეჭააამ... მიდი პირი გააღე მე თვითონ გაჭმევ, ახლა შენ კარგად უნდა იკვებო, ჩემი მომავალი ვაჟკაცის დედა ხარ... ნუც იცი როგორ მინდა შვლი რომ გვყავდეს...
- ხო იო ხო გვეყოლება, ოღონდ ჯერ არაა... ჯერ სწავლა (გავუღიმე და ჩავეხუტე)
- ადექი მიდი მაღაზიებში გავიაროთ, დღეს შენი დღეაა პატარავ...
- რა მაგარიიააა, აი იმიტომ მიყვარხარ რააა, იცი როდის რა მინდაა... (წამოვფრინდი რასაც ქვია და ჩაცმა დავიწყე, იო კი იდგა და კმაყოფილი სახით მიყურებდა...) ოოო ნუ მიყურეებ, მცხვენია...
- ოჰჰჰ არ გაწითლდე რაა... ჩემი სულელი, ეხლა გრცხვენია ხო ჰმმმ გაამაცინე...
- კაი ხოო მიდი ჩადი და ჩამოვალ...
როგორც იქნა მოვახერხე და გავედით სახლიდან, მთელი დღე დავდიოდით, იო ყველაფერს მყიდულობა რასაც თითს ვადებდი...
- აუუ იო ნახე რა მაგარი კაბაააა...
- ცოტა მოკლეა მგონი ხო
- აუ კაი რააა არ დაიწყო ეხლააა (გავიქეცი გასახდელისკენ და სასწრაფოდდ ჩავიცვი, რომ გამოვედი იოს გაოცებული სახე დავინახე)
- ეს ქალღმერთი ვისიაა კაი ვსო ვყიდულობთ... აუ რა დამპალი ხარ რააა, თან ყველაფერი რომ გიხდება... უფფ...
- ვაიმე როგორ მიყვარხარ...
- აფერისტო... აბა ეს კაბა არ მეყიდა ვერ გიტანო ხომ მეტყოდი...
- ნუ ხდება ხოლმე, მაგრამ მაინც მიყვარხარ... კაი წავიდეთ გვეყოფა რააა...
- კაი გადი და მე გადავიხდი...
- კაი მიყვარხარ ხო იცი???
- მეც ანგელოზო...
გავედი და ვერ წარმოიდგენთ მაგრამ ნინი შემხვდა, რომ დამინახა ჩემსკენ წამოვიდა და ჩამეხუტა...
- ნუც როგორ ხარ
- კარგად (მოკლედ მოვუჭერი და წასვლა დავაპირე)
- მიხარია შენი და იოს ბედნიერება...
- ხო მადლობა... იმედი მაქვს შენც ბედნიერი ხარ...
- მე? ალბათ მალე ვიქნები კიდეც ბედნიერი... როცა წავალ აქედან...
- რა მაგარიაა გილოცავ, სამოგზაუროდ მიდიხარ ესეიგი...
- ხო ამას თუ მოგზაურობა ქვია... ვინ იცის სად მოვხვდები ჩემი უაზრო საქციელების გამო... სმოთხე vs ჯოჯოხეთი (და გაიცინა)
გაოცებული ვუყურებდი ვერ ვხვდებოდი რას ამბობდა...
- მოიცა ნინი ვერ გავიგე რა ხდება
- სიმსივნე მაქვს და ექიმებმა მითხრეს 2 თვე დაგრჩაო... მინდოდა მენახე და ბოდიში მომეხადა ყველაფრის გამო...
- არა ნინი რას ამბობ, ალბათ მეც შენსავით მოვიქცოდი... სიყვარული ხო თავად ჩვენ გვაკონტროლებს... იო ისევ გიყვარს?
- უფრო მეტად ვიდრე აქამდე...
- მაპატიე უნდა წავიდე... (დავემშვიდობე და წამოვედი)
ვერ ავღწერ რას ვგრძნობდი, გული საშინლად მტკიოდა, ნინის საქციელების მიუხედავად სასიკვდილოდ მაინც არ მემეტეებოდა, მინდოდა მისთვის რამე გამეკეთებინა, თუმცა არა იმმიტომ რომ მეცოდებოდა, არამედ იმიტომ რომ ვგრძნობდი შეიცვალა...
მთელი გზა ხმა არ ამომიღია, იო გაოცებული მიყურებდა..
- ნუცი რა გჭირს არ გხარია ახალი რაღაცეები რომ გიყიდე ცოტახნის წინ რა ბედნიერი იყავი და ეხლა რა გჭირისი რამე გინდოდა კიდევ
- არაა იო...
- აბა რა გჭირს
- ნინიზე რა იცი? არ გინახავს
- არა პრინნცესა რა დროს ნინია, მე მარტო შენ მჭირდები გესმისი არ მითხრა ვეჭვიანობო..
- არა არ ვეჭვიანობ, უბრალოდ ნინი ვნახე, ბოდიში მომიხადა, ისევ უყვარხარ...
- არაუშავს, მე კიდევ შენ მიყვარხარ...
- იცი სიმსივნე აქვს...
- რაა?? არ მჯერა ისევ მოგატყუებდა...
- არააა, 2 თვე დარჩა...
- თუ გინდა ჩვენთან დაპატიჟე და რამე წვეულება მოვაწყოთ... მეტი რით დავეხმარებით აბა ჩვენ გარდა იმისა რომ შეგვიძლია ეს დრო გავუხალისოთ...
- არა იო.. შენ შეგიძლია გაუხალისო... მიაკითხო და ნახო, გაუხარდება...
- ნუც რეებს მეუბნები კაი რაა... ძალიან მეცოდება მაგრამ ამის გამო ისე ვერ მოვიქცევი თითქოს მიყვარს...
- იო მგონი ჯობს დროებით დავშორდეთ და ნინის სიცოცხლე გავულამაზოთ....
- არამეთქი გითხარი უკვე რომ მე შენ არავის და არაფრის გამო არ დაგთმობ...
მანქანა გააჩერა მე კი გადავედი სასწრაფოდ და გავიქეცი, იოც უკან მომსდევდა დამიჭირა მმომაბრუნა და მითხრა:
- ნუც , გთხოვ არ მიმატოვო, ახლა როცა ყველაზე მეტად მჭირდები გესმისს გთხოოვ პატარავ, უშენოდ მოვკვდები, სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ, ყველაზე და ყველაფერზე მეტად, არ მიმატოვო გთხოვვ...
მის ლამაზ თვალებში დიდ შიშს და სიყვარულს ვხედავდი... ცხოვრებაში პირველად ვნახე ასეთი სერიოზული და დამწუხრებული მის ამ მზეერას ვერ ვუძლებდი და თავ დავხარე... მან კი ნიკაპზე ხელი მომკიდა და მაღლა ამაწევინა....
- ჩემო ანგელოზო გთხოვ მითხარი რომ გიყვარვარ და არავის და არაფრის გამო არ დამთმობ, მითხარი გთხოვვ...
- მიყვარხარ(მხოლოდ ეს ვთქვი და ცრემლები წამომივიდაა)
- არა გთხოვ არ იტირო ხო იცი ვერ ვიტან შენს ცრემლებს არააა... გთხოვ გამიღიმე,, შენი ღიმილი მიხალისებს სიცოცხლეს, გთხოვ ნუცი გთხოვ, არ მიმატოვო... არასოდეს გესმისი თორე ვერ ვიცოცხლებ უშენოდ...
მთელი ძალით ჩავეხუტე, ისე თოთქოს ვინმე მართმევდა და ისე თითქოს ვერასოდეს ვნახავდი მის მწვანე თვალებსს... დუმილი ისევ მან დაარღვია:
- ნინის დავურეკოთ თუ გინდა და ეს დრო ჩვენთან ერთად გაატაროს, წვეულებები მოვაწყოთ და ვიმხიარულოთ...
- მინდა...
- კარგი ანგელოზო, წამოდი მანქანაში ჩავჯდეთ თორემ სულ გაგეყნა ხელები, კიდევ არ მინდა რომ გციოდეს...
სახლში რომ მივედით მაშინვე ნინის დავურეკე
- გამარჯობა ნინი, როგორ ხარ
- კარგად ნუც შენ
- რავიცი არამიშავს, მე და იოს გვინდა ჩვენთან დაგპატიჟოთ, წვეულება გვაქვს...
- მაპატიე ნუც მაგრამ არ მინდა მოსვლა და იმის ყურება როგორ გკოცნის იო და როგორ ტკბებით სიყვარულით, არ მინდა გული უარესად მეტკინოს...
- არა ნინი გპირდები მაგას ვერ ნახავ, მიდი გთხოვ გამოდი და კარგად ვიმხიარულოთ...
- კარგი... ნუუც
- ბატონო
- დიიდი მადლობა, იმისთვის რასაც ჩემთვის აკეთებ...
- არაფერს. აბა გელოდები, დროებით...
ნინიც მოვიდა, ცოტა დაძაბული სიტუაცია იყო, მაგრამ იოს იუმორის გრძნობა ყველაფერი განმუხტა...
დრო გადიოდა ნინის უფრო მეტად დავუახლოვდით, დავმეგობრდით კიდეც, თუმცა ეს მეგობრობა ისეთი არ იყო რასაც მეგობრობა ქვია... ნინი კი კიდევ უფრო ცუდად გამოიყურებოდა ყოველდღე, მე და იო ყველანაირად ვეხმარებოდით, თუმცა შედეგი მის მკურნალობას მაინც არ ქონია...
დილა ხალისიანად დაიწყო თუმცა 12 სათზე ტელეფონმა დარეკა, რომ დავხედე ნინის ნომერი იყო მეც ბედნიერი სახით ვუპასუხე თუმცა ეს ბედნიერება მალე შემეყინა სახეზე...
- რაა????? დიახ მოვალთ, გმადლობთ...
მე და იო მაშინვე ნინის სახლში წავედით, ნინი ჯერ კიდევ სუნთქავდა და იოს ნახვას თხოულობდა, იოს ჩავეხუტე და ვთხოვე მასთან მისულიყო... ცოტა ხანს ოთახიდან გამოვედი რომ შევბრუნდი ერთადერთი რაც დავინახე ნინი იოს კოცნიდა. ჩემს იოს... გონება დამებინდა და თავში ათასმა ფიქრმა გამიელვა, ვერ ვიტანდი იოს ვინმე რომ ეხებოდა, მიუხედავად იმისა რომ ნინი მალე დაგვტოვებდა, მაინც საშინლად ვიეჭვიანე და გული მეტკინაა...
3 დღის შემდგენ დაგვირეკეს და ნინის გარდაცვალების შესახებ შეგვატყობინეს... საშინლად არ მინდოდა იქ მისვლა მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა, გულში უკვე ტექსტს ვალაგებდი, თუ რა უნდა მეთქვა ნინის დედისთვის როდესაც ჩემს ლანძღვას დაიწყებდა და მოთმინებით მესმინა ფრაზები რომელსაც ხშირად მიმეორებდა... (შენ ჩემს შვილს ბედნიერება წაართვი)... ვერ ავღწერ სულიერად ისეთი განადგურებული და დათრგუნული მივედი ნინის გასვენებაში და ნინის დედა შორიდანვე დავინახე, აშკარად მანაც დამინახა და სწრაფი ნაბიჯით ჩემსკენ წამოვიდა... იოს ხელი მაგრად ჩავჭიდე და ჩავიბურტყუნოო... (აუ დამერხა)
- ნუცა შვილოოო დიდი მადლობა რომ მოხვედი... ნინის გაუხარდებოდა...
- არაფერს ქალბატონო მაია, ძალიან ვწუხვარ ნინის გამო...
- დიდი მადლობა იმისთვის რომ ნინის ბოლო თვეები ცოვრებას ულამაზებდი... შენ რომ არა ნინი ამდენ ხანსაც ვერ იცხოვრებდა... ისე მოიქეცი როგორც აალბათ სხვა არ მოიქცეოდა...
გაოცებული ვუყურებდიი, ეს ქალი ასე რამდენიმე დღეში როგორ შეიცვალა... მისგან ასეთ თბილ საუბარს არ ველოდი... როგორც იქნა ეს დღეც დამთავრდა და სახლში განადგურებული დავბრუნდი... გულწრფელად რომ გითხრათ, მაშინ იოს თავი აღარ მქონდა, თან იმ კოცნის გამო თავს საშინლად ვგრძნობდი, თუმცა იო ამას არ იმჩნევდა...
- ჩემო პრინცესა, აი ნახე ეხლა ვახშამს მოგიმზადებ... მოდი შენ დივანზე დაჯექი...
ხელში ამიყვანა და დივანზე დამსვა, თვითონ კი სამზარეულოში ფუსფუსი დაიწყო, ჩემთან რომ მოვიდა გვერდით მომიჯდა და ჩამეხუტა...
- ნუც ვიცი ამის თავი არ გაქვს მაგრამ შეცვლილი ხარ ჩემს მიმართ... გაცივდი და ამას ვამჩნევ უკვე 2 თვეზე მეტია, განსაკუთრებით კი ნინის კოცნის შემდეგ... მაპატიე ვიცი სწორად არ მოვიქეცი, მისი კოცნისგან თავის დაღწევა შემეძლო... მაპატიეე...
- შენ რომ გენახა როგორ ვკოცნიდი სხვა ბიჭს რას იზავდიი
- დედის "face"-ს ავახევდი (იოს საყვარელი ფრაზა)
- მოდი ვცადოთ აბა...
- რეებს მელაპარაკები შენ ეხლა, მოგიხადე ხო ბოდიში და მეტი რა გავაკეთო აუ ძალიან შეცვლილი ხარ რააა... თუ ხედავ ყველაფერს გითმობ და ყველაფერს ვაკეთებ იმისთვის რომ ბედნიერი იყო, შენგან კი სიცივის გარდა არაფერს ვგრძნობ, იცოდე ყელში ამომივა და ასე აღარ გაგრძელდება, მოგიწევს ზოგჯერ შენც დათმო... მგონი ძალიან გაგათამამე და შევცდი...
- აუ მიდი ეხლა დამამადლე ყველაფერი რააა... საერთოდ თავი დამანებე...
ავდექი და ჩემს ოთახში შევედი, რატომღაც მეგონა იო შემოვიდოდა და დიდ ხანს ველოდებოდი, მაგრამ უშედეგოდ... ხშირად ვჩხუბობდით ხოლმე მაგრამ ყოველთვის იო მოდიოდა პირველი, რადგან ჩემი სიამაყის ამბავი კარგად იცოდა, ამ შემთხვევაში შევცდი... სადღაც 2 დღე გავიდა თუმცა იო არ დამლაპარაკებია და არც საუბარი წამოუწყია ამ თემაზე... ასეთი ცივი არასოდეს ყოფილა, მაშინ მივხვდი თვითონ რას გრძნობდა, თუმცა უკან დახევას არ ვაპირებდი... ამ ფიქრებში გართული ჩავედი და იოს გევრდით დივანზე დავჯექი... ცოტა ხანს ასე გაგრძელდა. მერე წამოვწექი ფეხები გავშალე და მუხლებზე დავალაგე...
- აუ ფეხი გაწიე რაა, მამძიმებ...
- თუ წუხდები ადექი, მე ტელევიზორს ვუყურებ...
- კაი მაშინ ახლა დროა შენ შეწუხდე...
- დეგენერატო, დამსვი რას აკეთებ??
- დაგსვავ დაწყნარდი, არ ვაპირებ შენს ხელით ტარებას...(დივანზე დამსვა თვითონ კი დაწვა...)
- მომბაძე იდიოტო ხო?
- ნუცი პატარავ ნუ მაბრაზებ თორე ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ...
- ჰაჰაჰა... ნუ გამაცინე, ხო ვიცი ჩემი როგორ გეშინია, შენი მართვის პულტი ჩემი მოგონილია... გინდა ვცადოთ
- რა უნდა სცადო ჩემი შემორიგება?
- არა თვითონ მთხოვ შერიგებას...
- კაი მიდი აბა როგორ
ავდექი მასთან ძალიან ახლოს მივიტანე თავი და მის ტუჩებს ოდნავ შევეხე... თავი მის სახესთან ძალიან ახლოს მქონდა, მას კი თვალები ჰქონდა დახუჭული... დავცინეეე....
- ჰაჰაჰაჰა კოცნას ელოდებოდიი ვერ ეღირსები...
- გინდა ვნახოთ
- მიდი...
- გგონია ვერ გაკოცებ
- ვერა ( ავდექი და გავიქეცი ისიც მომსდევდა, მე კი ჩემს ოთახში ჩავიკეტე და გამოსვლას არ ვაპირებდი, ნუ ჯერ ჯერობით)
რამდენიმე წუთის შემდეგ ფეხის ხმა გავიგე, მივხხვდი რომ ლოდინით დაიღალა და წავიდა, კარები გავაღე და იოს მკლავებში ავღმოჩნდი...
- ჰა ვერ გაკოცებ ეხლა შენი აზრით?
- კი მაკოცებ, მერე რაა მაგარი ხარ ჰააა კოცნის ხამო...
- ოოო ეხლა მაბრაზებ იცოდე უკვე...
- და რას იზავ რომ გაბრაზდებიი ძალას იხმარები
- მწარე ენა გაქვს... (ხელი გამიშვა და შებრუნდა)
აქ მივხვდი რომ ზედმეტი მომივიდა გავიქეცი და ზურგზე შევახტი... ყელში ვკოცნიდი და ყურზე ვკბენდი. მერე დაბლა ჩამოვედი შემოვაბრუნე და ვაკოცე... ასე ფერება ფერებაში ავღმოვჩნდით იოს საძინებელში... შემდეგ ხელში ამიყვანა და საწოლზე დამაწვინა...
- არ მინდა ტკივილი მოგაყენო, ძალიან მიყვარხარ... ვიცი რომ გეშინია და როცა მზად იქნები მერე იყოს ანგელოზო...
- არ მეშინია....
ავდექი მის წინ დავდექი და გახდა დავიწყე, იო მყურებდა და ეღიმებოდა...
- ჩემი შეშლილი ხარ... ჩემი სისუსტე და სიგიჟემდე მიყვარხარ...
თვალი რომ გავახილე უკვე იოს გულში ვყავდი ჩახუტებული და თმაზე მეფერებოდა... რომ მიხვდა რომ მეღვიძა ფერება დამიწყო.....
- ჩემი შეუდარებელი ხარ... (წელზე ხელი მომხვია, მუცელზე თავი დამადო და მუცელზე თუჩებით თამაში დაიწყო) აქ მალე ჩვენი პატარა იარსებებს და მამიკო თქვენზე ერთად იზრუნებს...ჩვენს პატარას შენი ტუჩები და ცხვირი ექნება, ჩემი კი თვალები... შემდეგ სიგარეტი აიღო და მოუკიდა...
- იოოო....
- ხო ანგელოზო...
- მეც მომაწევინე...
- არა შენთვის არ შეიძლება, ჩვენს პატარას ჯანმრთელობას საფრთხე არ უნდა შევუქმნათ...
- ოოო კაი რააა...
- კაი ხო მხოლო ერთი ნაპასი....
- მიყვარხარ...
მიხაროდა ცხოვრება,ასეთი ბედნიერი არასოდეს ვყოფილვარ... თან მალე ლონდონიდან იოს დედა ჩამოდიოდა და ჩვენს ქორწინებას ხელს აღარაფერი უშლიდა... სადღაც ერთ თვეში ოფიციალური ცოლ-ქმარი ვიქნებოდით... დრო კი სწრაფად გადიოდაა... უკვე ყველაფერი მზად იყო... რაღაც გრანდიოზულ წვეულებას ვაწყობდით მეგობრების წრეში რომ ჩვენი მომავალი ქორწინება აგვეღნიშნა... ყველა იქ იყო ის ვინც გვიყვარდა მე და იო კი ჩვენებურად ვცეკვავდით და ვერთობოდით... მიყვარდა სიგჟემდე, ღმერთამდე და სიკვდილამდე...
|