გიყვარდეთ ერთმანეთი

იომ მაკოცა ხალხო გესმით... ამას ცხოვრებაში ვერ წარმოვიდგენდი... მაშინვე ფეხზე წამოვხტი და კარსკენ გავიქეცი... მთელი გზა ვტიროდი. არა რააა ღმერთო, ნუთუ შეიძლება ეს მე დამემართოს... ძმას ვეძახდი და თურმე ვინ ყოფილა... ვერასოდეს წარმოვიდგენდი ვინმე ასე უბრალოდ თუ მაკოცებდა და თან ვინ ჩემი იოოოო... ახლა სახლში ვერ მივიდოდი ამიტომ დაქალებს დავურეკე
- ნინი მიშველეე შენთან ამოვალ და მიდი ნათკას დაურეკე... 5 წუთში შენთან ვარ...
მივედი და ორივე მე მელოდებოდაა... გოგოებოო ......... მთეელი ჩემი ოცნებები დაიმსხვრა გესმით.... ისეთი რაღაც მოხდა ვერ წარმოიდგენდით...
- ნუც თქვი რა მოხდა რააა უკვე ვნერვიულობთ...
- იომ მაკოცაა...
- რაა?? (ნინი & ნათკა)
- ხო ასე მოვიდა და მაკოცა გესმით ეს რას ნიშნავს
- მოიცა ეგ როგორ არც მიყვარხარ უთქვამს არც რაიმე მსგავსი??? ასე ვირულად გეცა და გაკოცა
- არაფერი უთქვამს, უბრალოდ მაკოცა მაგრამ ვირულად არა...
- მაგ ბიჭმა სულ გაუბერა ხო?? 
- კაით რა არ დაიწყოთ ეხლა იოს ლანძღვა
- კარგი ხო... მოგვიყევი რა იგრძენი? მოგეწონა
- აუ ისე მეკითხებით ვითონ კოცნა არ იცით რა არის რააა...
- კი ვიცით მაგრამ საუკეთესო ძმაკაცი რომ გკოცნის და თან ტრუსიკის მაგ შემთხვევაში არ ვიცით...
აღარ მინდოდა მათი მოსმენა და წამოვეედი.. სახლში მივედი და მთელი 2 დღე გარეთ აღარ გამოვსულვარ. არც იოს შევხმიანებივარ... ყოველდღე მირეკავდა მაგრამ არ ვპასუხობდი. სახლში ყველა გავაფრთხილე რომ იო თუ მოვიდოდა არ ვიყავი. ეს რა თქმა უნდა ყველას გაუკვირდა მაგრამ იფიქრეს თვიტონ მოაგვარებენო ეტყობა რამზე იჩხუბესო და თავი დამანებეს...
რა თქმა უნდა ასე არ გაგრძელდებოდა და სკოლაში წასვალც მომიწევდა.... დილით უხალისოდ წამოვიზლაზნე მოვწესრიგდი და კიბეებს ჩავუყევი.. სადარბაზოსთან კი იო დამხვდა...
- ვიცოდი ოდესმე გამოხვიდოდი.
- მერე შენ რა
- ტელეფონზე რატომ არ მპასუხობ
- არ მინახავს თუ რეკავდი..
- ნუც გეყოს რაა... მაპატიე, ვიცი ცუდად მოვიქეცი. კაი რაა რა დაგემართა... დაგავიწყდა ჩვენი ერთად გატარებული დრო
- რომ მახსოვს ძმას როგორ გეძახდი იმიტომ ვერ გპატიობ...
- კარგი , გასაგებია... მოდი მაშინ მითხარი რომ წავიდე და საერთოდ გავქრები შენი ცხოვრებიდან და ვაფშედა საქართველოდანაც წავალ... ოღონდ იცოდე კარგად დაფიქრდი... 
მიჭირდა პასუხის გაცემა ვიცოდი თუ ვეტყოდი წაითქო მართლა წავიდოდა თანაც სამუდამოდ... მაგრამ ყველაფერი ჩემი სიჯიუტის და ამ სულელური თავმოყვარეობის ბრალია....
- წადი იო ასე ჯობს... ნახვამდის...
მიბრუნდა და წავიდა ისე რომ 1 სიტყვაც არ უთქვამს...
ეს იყო ყველაზე საშინელი დღე ჩემს ცხოვრებაში... ამ დღეს არა მარტო მეგობარი არამედ ძმაც დავკარგე... მთელი დღეები ოთახში ვიჯექი და ვვტიროდი... ოთახიდან თუ გამოვიდოდი მაშინვე ძაღლივით ვიღრინებოდი... სწორედ ამის გამო მომივიდა დედაჩემთანაც ჩხუბი და ცხოვრებაში პირველად დამარტყა... ეს ვერ ავიტანე რათქმაუნდა და ჩემს ოთხაიშ გავიქეცი.. დავიწყე ჩემი ნივთების ჩალაგება მაგრამ სად მივდიოდი მეც არ ვიცოდი... უკვე საღამო იყო გარეთ რომ გამოვედი, აქეთ იქით დავბოდიალობდი არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა ან სად წავსულიყავი... ნინის დავურეკე მაგრამ არ მიპასუხა, ვიფიქრე ალბათ არ ესმის თქო და მასთან ავედი სახლში, კარებთან რომ მივედი ყვირილის ხმა შემომესმა როგორც ჩანს ისევ მისი მშობლები ჩხუბობდნენ... ნათკა კი ისედაც პატარა ბინაში ცხოვრობდა და შემრცხვა მისი კიდევ უფრო შევიწროვება... წასასვლელი კი არსად მქონდა. გადავწყვიტე ის ღამე ქუჩაში გამეტარებინდა და მეორე დღეს რამე მომეფიქრებინა... იქვე სკამი დავინახე მივედი და დავჯექი... დაახლოებით 1 საათი ვიჯექი, შემდეგ კი ვიღაც მომიჯდა გვერდით, ხმა არც მას ამოუღია და არც მე... ბოლოს სიწყნარე დაარღვია და მკითხა. 
- შენ ნუცი არ ხარ?
- კი, მერე რა
- რამე ხომ არ გიჭირს
- შენი აზრით რომ არ მიჭირდეს აქ ვიჯდებოდიი
- რა იყო სახლიდან გამოგაგდეს
- არა წამოვედი...
- და არ გგონია რომ ასეთი ლამაზი გოგონასთვის ღამე მარტო ჯდომა საშიშია
- მე არ მეშინია და საერთოდ რააა თავი დამანებე არც კი გიცნობ...
ადგა და ტელეფონ ამოიღო ჯიბიდან... 
- გიგა ვარ... ნუცა პარკშია, მარტო ზის და არ მელაპარაკება. 
ამისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია, ვიფიქრე ღადაობსთქო მაგრამ სულ რაღაც 5 წუთში, ჩემთვის კარგად ნაცნობი მანქანა გაჩერდა ჩემს წინ... კარი გაიღო და ......

ჩემს წინ კარი გაიღო და მანქანიდან იო გადმოვიდა...
- შენებთან დავრეკე და მითხრეს არ ვიცით სად წავიდაო, ვეძებთ რამდენი ხანიაო და მეც შენი ძებნა დავიწყე... ნუც რა გემართება
- აუ ეგ შენი პრობლემა აღარ არის რააა... ეხლა რაგინდა გვერძე უნდა მომიჯდე და ერთად ვიტიროთი თუ კოცნით დამამშვიდებ
- კიდევ რამდენჯერ უნდა შემახსენო ადექი ჩემთან მივდივართ...
- მივდივართ არა, შენ მიდიხარ პატარავ... და ნაგლი მზერა შევაჩერე მის სახეზე...
- გეყოს რა ბავშვობა, კარაგდ გიცნობ და ვიცი გინდა ეხლა ჩემთან ერთად წამოსვლა, მაგრამ ისევ ეს თავმოყვარეობა ხო გეყოს ადექი მივდივართ....
მე რა თქმა უნდა ვითომ თავის დაფასება გავაგრძელე... იო მომიახლოვდა, ხელში ამიყვანა და მანქანისკენ წავიდა, მეც გავჩუმდი ვიცოდი აზრი მაინც არ ქონდა თან ისედაც იოს გარდა სხვაგან ვერ წავიდოდი... სახლში რომ მივედი მისაღებში იოს ჩემოდნები დავინახე, მივხვდი რომ წასასვლელად ემზადებოდა... არც შემიხედავს ისე ვკითხე:
- მიდიხარ?
- აბა რა აზრი აქვს ჩემს დარჩენას
- როდის
- დღეს ვაპირებდი მაგრამ რადგან შენ აქ ხარ დავრჩები რამდენიმე დღე და მერე შეგიძლია შენ აქ მარტომ იცხოვრო...
- მადლობთ...... დიდი ხნით არ ვაპირებ შენს გვერდით ყოფნას...
- ნუ ნერვიულობ ნუც საერთოდ ვერ იგრძნობ რომ ამ სახლში მეც ვარსებობ. არც კი დაგენახვები... შენ თუ სამზარეულოში შემოხვალ მე ჩემს ოთახში ვიქნები, შენ თუ მისაღებში იქნები მე სამზარეულოში... მოკლედ შენი სახლია და მარტო ხარ აქ...
აქ დავამთავრეთ და იო ავიდა საძინებელში... იმ ღამემ მშვიდად ჩაიარა, ერთმანეთი აღარ გვინახავს... მთელი დილა სამზარეულოში გავატარე, კარგი კულინარივით და სუნზე იო ჩამოვარდა...
- რას წვავ მშია........
- შენ ახლა საძინებელში უნდა იყო მგონი ხო
- კაარგი მაშინ მისაღებში ვარ და არ შემაწუხო რაა....
მთელი დღის დიალოგი ასეთი გვქონდა... 
შინაგანად ვიყავი განადგურებული, ვგრძნობდი როგორ არ მინდოდა იოს სადმე გაშვება. ვიცოდი ამ ყველაფერს მალე დავივიწყებდი მაგრამ , თავმოყვარეობა არ მაძლევვდა უფლებას ძველი ნუცი გავმხდარიყავი. ასე გრძელდებოდა 1 კვირა... 
იმ დღეს სახლში არ ვყოფლვარ როცა დავბრუნდი, მაგიდაზე წერილი დამხვდა და ზედ ეწერა: 
ოთახში ვარ და არ შემაწუხო, მარტო არ ვარ... უბრალოდ იოანე.... 
მისაღებში მიმოვიხედე და ქალის ჩანთა დავინახე, მაშინვე მივხვდი ეს რასაც ნიშნავდა... უხმოდ გავიხურე კარები და წავედი. იმ დღეს სახლში არ მივსულვარ, ჩემს დეიდაშვილთან დავრჩი არც დამირეკავს. იო მთელი ღამე მირეკავდა მაგრამ გადავწყვიტე ტელეფონი გამეთიშა, ასეც მოვიქეცი... არც მეორე დღეს მინახავს... ნუკის ვუთხარი ბარში წავიდეთთქო და ასეც მოვიქეცი... ასე ცხოვრებაში არ დავმთვრალვარ... უკვე ყველაფერი "მეკიდა"... როგორც იქნა სახლში მივბარბაცდი და პირველი რაც დავინახე ეს იყო იო ტელეფონით ხელში და შეშლილი სახით...
- ნუუუუცაააააააა,,,, ცოცხალი ხარი როგორ ვინერვიულეეე შენ არ იცი.. ასე აღარასოდეს მოიქცე გაიგე?
- მე უკვე დიდი ვარ და როგორ მოვიქცევი ჩემი საქმეა... ასე რომ ჩუ რა თავი მტკივა...
- მომისმინე ეხლა კარგად შენ სანამ ჩემს სახლში ცხოვრობ ვალდებული ხარ მითხრა სად და რას აკეთებ გასაგებიაი და შენ ხვალ დაგელაპარაკები....
- შენ არ დამიწერე არ შემაწუხოვო?? თუ სახლში დავრჩენილიყავი და შენი და ვიღაც ბოზის სიამოვნებისგან გამოწვეული ხმები მესმინა
- იეჭვიანე არაა?
- აუუუ ჩუუუ რააა... თავვს მატკიებ...
მერე არ მახსოვს რა მოხდა უბრალოდ გავითიშე... დილით თავი საშინლად მტკიოდა ძლივს ავდექი... სამზარეულოში ჩავფორთხდი რასაც ქვია და მაგიდაზე ბორჯომი დავინახე...
- ვიცოდი რომ ცუდად იქნებოდი და ამოგიტანე მაღაზიიდან.
- მადლობა...
- ნუც...
- ბატონოოოო
- არ მოგბეზრდა ამ ნაგლი გოგოს როლის თამაში?
- არ ვთამაშობ, ესეთი ვარ...
- არ შეგიძლია ერთი რაღაც მაპატიო მთელი ცხოვრება შეიძლება ერთ კოცნაზე მელაპარაკო მაპატიე გთხოვ. მეტი რა გავაკეთოი რამდენი ხანია ვითმენ შენს ასეთ საქციელს, ნუთუ ვერ ხვდები რომ არ მინდა გაწყენინო და ხმას არ ვიღებ. ვცდილობ ყველაფერი დაგითმო, არ აგყვე სიტყვებზე და საერთოდ არ დაგენახო... კარგი რა ნუცი... ჩემი პრინცესა აღარ გინდა იყო უკვე რამდენი ხანი გავიდა ერთხელაც არ ჩაგხუტებივარ და ერთხელ არ შეგხებივარ... შენ არ მოგენატრე არ გახსოვს ადრე როგორ ვიყავით ხოლმე
- მახსოვს ( ეს ვთქვი და ხმა აღარ ამომიღია)
_ მოდი ჩაგეხუტო ჩემო პატაარავ...
მოვიდა და ჩამეხუტა, თითქოს გული გამითბა ისევ ვიგრძენი რომ გვერდით ვიღაც მედგა და შემეძლო მისი იმედი მქონოდა... ტირილი დავიწყე და უფრო მაგრად ჩავეხუტე... როგორც იტყვიან შევრიგდით... მაგრამ ვგრძნობდი ჩვენი ურთიერთობა ისეთი აღარ იყო. ადრე არ მერიდებოდა იოს ოთახსი შესვლა არც ჩახუტება არც კოცნაა. ახლა კი თითქოს შევიბოჭე, თავს იმას ვუმეორებდი გამუდმებით რომ ახლა თუ ჩავეხუტები სხვანაირად გაიგებსთქო....
ასე გავიდა 2 თვე წვალება წვალებაში რასაც ქვია.. თითქოს მე და იო ისევ დავახლოვდით, მაგრამ ჩემთვის კარგად ნაცნობ ადამიანებს არ გამოპარვიათ ჩემი ასეთი ცვლილება. კითხვაზე რა გჭირს კი პასუხი მხოლოდ ერთი მქონდა "არაფერი"... 
მშენიერი დილა იყო რომ იტყვიან მხოლოდ ერთი მიფუჭებდა სკოლა.... ოხ როგორ ვერ ვიტანდი დილით ადრე ადგომას, თუმცა ყოველთვის კარგი ნიშნები მქონდა, უბრალოდ ფიზიკას ვერ ვიტანდი და რასაც ქვია თავს ვაკლავდი, რადგან მონიტორინგები გვეწყებოდა 2 კვირაში... ამ ხნის მანძილზე იო მანებივრებდა ყველანაირად, არაფერს მაკლებდა და მეც გადავწყვიტე იოსთვის მადლობა რამით გადამეხადა და ჩვენებური "ტუსოვკა" დავგეგმე, რომელიც უცებ უნდა მოგვარებულიყო... ყველა დავპატიჟე ვისაც ვიცნობდი იოს მეგობარს მოკლედ, დღე მშვენივრად მიდიოდა არაფერ გვეკლდა. უცებ ვიღაცამ ჩვენი მუსიკა ჩართო ეს ვინ იქნებოდაი რა თქმა უნდა იო... მუსიკა რომელიც ერთ დროს მე და იომ აღმოვაჩინეთ და ჩვენი "სულის ჰარმონია" შევარქვით...ეს იყო soundtrack ფლმიდან august rush...
როგორ მიყვარდა ეს სიმღერა, ვგიჟდებოდი... იომაც არ დააყოვნა და საცეკვაოდ გამიწვია... დამავიწყდა მეთქვა რომ მე და იო 3 წელი ერთად დავდიოდით ლათინო ამერიკულ ცეკვებზე ასე რომ კარგად ვცეკვავდით... ჩვენთვის საცეკვაო ადგილი მალე განთავისუფლდა და ჩვენც ჩვენებურად "შევუბერეთ"... არასდროს მიტყდებოდა იოს შეხება ამიტომ დადმული გვქონდა ცეკვა რომელშიც მთელი სული და გული ჩავაქსოვედ ერთ დროს... უცებ იომ მითხრა...