მეორე დღეს სალო დილით ამოვიდა ჩემთან, მე კიდე მეძინა... როგორც კი მაგის ხმა გავიგე სირბილით გავვარდი სამზარეულოში... ზუსტად მაგ დროს დედაჩემი ელაპარაკებოდა გიოს საჩუქარზე... სალო გაოცებული იდგა მე რითი აღარ ვანიშნე, რომ დათანხმებულიყო და საბოლოოდ გამომივიდა...
- მარ ესეიგი უყვვარხარ ?
- არ ვიცი სალო : ( საერთოდ ვინაა ისიც არ ვიცი, ასე როგორ შეიძლება ?
- მართალი ხარ იქნებ ბომჟია ?
- ეეე გაჩე სალო ნუღარ მიმატებ რა...
- ხოო მაპატიე :*
- რატომ ვფიქრობ იმაზე ? ; (
- მგონი გიყვარდება : ))
- სალოო დამამშვიდე კი ნუ მთრგუნავ ; (
- სიმართლეს გეუბნები გოგო :*
- ;(;(;( ეეეჰ ...
- გიომ მოგიკითხა და დღეს საღამოს სასეირნოდ ხო წამოხვალ ?
- ჩემგანაც მოიკითხე :* სად მიდიხართ ?
- რავი გავიაროთ სადმე... წამო გთხოვ რა..
- კაი წამოვალ : ))
- მოკლედ 6 საათისთვის მზად იყავი ... გამოგივლი და წავიდეთ გიოც გზაში შეგვხვდება : ))
- კაი სალ მიდი :*
მალევე მოსაღამოვდა... სალო ულამაზესად გამოპრანჭული მომადგა სახლში :დ მე განსაკუთრებულად არ ჩამიცვია... ყელზე აშკარად შარფი მეკლდა, ამას სალოც კი მიხვდა... დაბლა ჩავედით... მას არაფერი ქონდა მოწერილი მთელი დღის განმავლობაში და ცოტა არ იყოს მენატრებოდა... გიოც მალევე შემოგვხვდა გზაზე.. ჩავჯექით მანქანაში... სალო წინ დაჯდა მე უკან დავჯექი თან ფიქრებს ვებრძვოდი...
- მარი რა არის შენსკენ ახალი ?
- არაფერი ისეთი გიო...
- გუშინ ვარდისფერი შარფი გადავუგდე ფანჯრიდან და...
- ვერ ამოიტანეთ მერე ?
- ჩავედი, მაგრამ არ დამხვდა...
- ხოო ვერ ნახა, მაგრამ ვიცით ვისაც აქვს...
- და ვის აქვს ?
- ვიღაც ბიჭი წერს ტელეზე და იმას აქვს თურმე...
- გაჩე სალო... რა მოსაყოლი ეგაა ?
- არა მოყევი... შენი უბნელია ეგ ვიღაც ? რა ქვია ?
- არაფერი ვიცით გიო... თორე მე დ მარი აქამდე ვცემდით ;დ
- ჩემო ლამაზო შენ ვისი მცემელი ხარ ?
- შენ არ მიცნობ მე ?
- კი გიცნობ მარა დაუნდობელი არ ხარ ...
- გააჩნია ვისთან ვარ..
- რაღაც უნდა გითხრა სალ ..
- რა გიო ?
- მიყვარხარ შტერო :*
- მე არა...
- არაა ?
- არა ...
- კაი გასაგებია :დ
- მიყვარხარ !
ასე ეკამათებოდნენ ერთმანეთს ჩემი ბარტყები ;დ მე ხელს არ ვუშლიდი, თან არ მქონდა განწყობა... შეტყობინება მომივიდა და ძნელი გამოსაცნობი არ იყო ვისგან იქნებოდა : ))
„ იცი მეორე ტურს ვერ ვიფიქრებ... მგონი თამაშის შეწყვეტა მოგვიწევს"
გამაცოფა ამ მონაწერმა : ||
" კარგი გასაგებია, შარფს ისე დამიბრუნებ ესეიგი ? „
" შარფი ისე შევიყვარე, რომ ვეღარ განვშორდები „
" რატომ გინდა, რომ მოთმინება დავკარგო ?"
"რა იცი, რომ ეგ მინდა ?"
" ძნელი მისახვედრი არაა ! „
" კარგი ვაღიარებ მასე იყო, მაგრამ ეხლა აღარაა : ) „
" ეხლა როგორაა ?"
" შემიყვარდი „
"რაა ? „
" აქამდე ვერ მიხვდი ამას ? „
" ძალიან ძნელი დასაჯერებელია"
" ხოო.. ეხლა ფიქრობ, რა ვიცი ვინააოი იქნებ მახინჯიაო, ან სულაც გიჯიო :დ"
" რა მიხვედრილი ხარ..."
" ჰოდა დაგამშვიდებ.. ლამაზი ვარ და სრულ ჭკუაზეც : ) „
" რა პატარა წარმოდგენა გაქ საკუთარ თავზე, პირდაპირ გამაოცე"
- მააააარ გოგო გეძახით სად დაიკარგე ?
- მაპატიე სალ ვერ გავიგე : ((
-გადმო გარეთ ამ კაფეში ვჯდებით, გიოს ორი ძმაკაციც მოვა...
- ვინ ორი ძმაკაცი ?
- არ ვიცი ეხლა მითხრა ...
მანქანაში კარგად ვიყავი მოკალათებული, თან მას ვწერდი და... მაინც გადავედი : )) დავსხედით ჩვენ სამნი და ელოდებოდით იმ ვიღაც ორს... აშკარად აგვიანებდნენ, მე და სალომ 2 ნაჭერი ნამცხვარი შევჭამეთ სიბრაზით... და სანამ მოვიდოდნე მანამდე შევიძულეთ :დდ და აი მოვიდა ორი ბიჭი, ერთ ერთმა ჩემი ყურადღება განსაკუთრებით მიიპყრო.... ძალიან სიმპათიური იყო, მაგრამ შემთხვევით შევამჩნიე, რომ ჩემი შარფი ეკეთა ყელზე :@ გავაფრინე : @@ გავშტერდი... სალოს ვანიშნე და სალოც გაშრა გაოცებით... გიოსთან ლაპარაკობდნენ და ალბათ ახლოს რო მოსულიყო ყელში ვწვდებოდი და გამოვტაცებდი ჩემს ვარდისფერ ოცნებას ... და აი ახლოსაც მოვიდნენ...
- გაიცანით გოგოებო , ირაკლი და ნიკა...
- სასიამოვნოა...
- ჰოო ჩემთვისაც : ))|
თავი შევიკავე არაფერი ვთქვი... უბრალოდ ყელსახვევს მივჩერებოდი და ნიკაც აშლარად ხვდებოდა ჩემს გაოცებულ ყურადღებას ... მაგიდასთან ვისხედით და ხმას არ ვიღებდი... აი ჩვენი ვარდისფერ შარფიანი ბიჭის სახელიც გავიგე, ბატონი ნიკა :@ თან ვეჭვობდი ის იყო თუ არა... მაგრამ მონაწერმა sms-მა ჩემი ჰიპოთეზა განამტკიცა : )) „ ნახე რა ორიგინალურად გაგიცანი... ; ) „ გბრაზებული ვიყავი მაგრამ მგონი სასიამოვნოდ გაბრაზებული ...
- მარ ესეიგი უყვვარხარ ?
- არ ვიცი სალო : ( საერთოდ ვინაა ისიც არ ვიცი, ასე როგორ შეიძლება ?
- მართალი ხარ იქნებ ბომჟია ?
- ეეე გაჩე სალო ნუღარ მიმატებ რა...
- ხოო მაპატიე :*
- რატომ ვფიქრობ იმაზე ? ; (
- მგონი გიყვარდება : ))
- სალოო დამამშვიდე კი ნუ მთრგუნავ ; (
- სიმართლეს გეუბნები გოგო :*
- ;(;(;( ეეეჰ ...
- გიომ მოგიკითხა და დღეს საღამოს სასეირნოდ ხო წამოხვალ ?
- ჩემგანაც მოიკითხე :* სად მიდიხართ ?
- რავი გავიაროთ სადმე... წამო გთხოვ რა..
- კაი წამოვალ : ))
- მოკლედ 6 საათისთვის მზად იყავი ... გამოგივლი და წავიდეთ გიოც გზაში შეგვხვდება : ))
- კაი სალ მიდი :*
მალევე მოსაღამოვდა... სალო ულამაზესად გამოპრანჭული მომადგა სახლში :დ მე განსაკუთრებულად არ ჩამიცვია... ყელზე აშკარად შარფი მეკლდა, ამას სალოც კი მიხვდა... დაბლა ჩავედით... მას არაფერი ქონდა მოწერილი მთელი დღის განმავლობაში და ცოტა არ იყოს მენატრებოდა... გიოც მალევე შემოგვხვდა გზაზე.. ჩავჯექით მანქანაში... სალო წინ დაჯდა მე უკან დავჯექი თან ფიქრებს ვებრძვოდი...
- მარი რა არის შენსკენ ახალი ?
- არაფერი ისეთი გიო...
- გუშინ ვარდისფერი შარფი გადავუგდე ფანჯრიდან და...
- ვერ ამოიტანეთ მერე ?
- ჩავედი, მაგრამ არ დამხვდა...
- ხოო ვერ ნახა, მაგრამ ვიცით ვისაც აქვს...
- და ვის აქვს ?
- ვიღაც ბიჭი წერს ტელეზე და იმას აქვს თურმე...
- გაჩე სალო... რა მოსაყოლი ეგაა ?
- არა მოყევი... შენი უბნელია ეგ ვიღაც ? რა ქვია ?
- არაფერი ვიცით გიო... თორე მე დ მარი აქამდე ვცემდით ;დ
- ჩემო ლამაზო შენ ვისი მცემელი ხარ ?
- შენ არ მიცნობ მე ?
- კი გიცნობ მარა დაუნდობელი არ ხარ ...
- გააჩნია ვისთან ვარ..
- რაღაც უნდა გითხრა სალ ..
- რა გიო ?
- მიყვარხარ შტერო :*
- მე არა...
- არაა ?
- არა ...
- კაი გასაგებია :დ
- მიყვარხარ !
ასე ეკამათებოდნენ ერთმანეთს ჩემი ბარტყები ;დ მე ხელს არ ვუშლიდი, თან არ მქონდა განწყობა... შეტყობინება მომივიდა და ძნელი გამოსაცნობი არ იყო ვისგან იქნებოდა : ))
„ იცი მეორე ტურს ვერ ვიფიქრებ... მგონი თამაშის შეწყვეტა მოგვიწევს"
გამაცოფა ამ მონაწერმა : ||
" კარგი გასაგებია, შარფს ისე დამიბრუნებ ესეიგი ? „
" შარფი ისე შევიყვარე, რომ ვეღარ განვშორდები „
" რატომ გინდა, რომ მოთმინება დავკარგო ?"
"რა იცი, რომ ეგ მინდა ?"
" ძნელი მისახვედრი არაა ! „
" კარგი ვაღიარებ მასე იყო, მაგრამ ეხლა აღარაა : ) „
" ეხლა როგორაა ?"
" შემიყვარდი „
"რაა ? „
" აქამდე ვერ მიხვდი ამას ? „
" ძალიან ძნელი დასაჯერებელია"
" ხოო.. ეხლა ფიქრობ, რა ვიცი ვინააოი იქნებ მახინჯიაო, ან სულაც გიჯიო :დ"
" რა მიხვედრილი ხარ..."
" ჰოდა დაგამშვიდებ.. ლამაზი ვარ და სრულ ჭკუაზეც : ) „
" რა პატარა წარმოდგენა გაქ საკუთარ თავზე, პირდაპირ გამაოცე"
- მააააარ გოგო გეძახით სად დაიკარგე ?
- მაპატიე სალ ვერ გავიგე : ((
-გადმო გარეთ ამ კაფეში ვჯდებით, გიოს ორი ძმაკაციც მოვა...
- ვინ ორი ძმაკაცი ?
- არ ვიცი ეხლა მითხრა ...
მანქანაში კარგად ვიყავი მოკალათებული, თან მას ვწერდი და... მაინც გადავედი : )) დავსხედით ჩვენ სამნი და ელოდებოდით იმ ვიღაც ორს... აშკარად აგვიანებდნენ, მე და სალომ 2 ნაჭერი ნამცხვარი შევჭამეთ სიბრაზით... და სანამ მოვიდოდნე მანამდე შევიძულეთ :დდ და აი მოვიდა ორი ბიჭი, ერთ ერთმა ჩემი ყურადღება განსაკუთრებით მიიპყრო.... ძალიან სიმპათიური იყო, მაგრამ შემთხვევით შევამჩნიე, რომ ჩემი შარფი ეკეთა ყელზე :@ გავაფრინე : @@ გავშტერდი... სალოს ვანიშნე და სალოც გაშრა გაოცებით... გიოსთან ლაპარაკობდნენ და ალბათ ახლოს რო მოსულიყო ყელში ვწვდებოდი და გამოვტაცებდი ჩემს ვარდისფერ ოცნებას ... და აი ახლოსაც მოვიდნენ...
- გაიცანით გოგოებო , ირაკლი და ნიკა...
- სასიამოვნოა...
- ჰოო ჩემთვისაც : ))|
თავი შევიკავე არაფერი ვთქვი... უბრალოდ ყელსახვევს მივჩერებოდი და ნიკაც აშლარად ხვდებოდა ჩემს გაოცებულ ყურადღებას ... მაგიდასთან ვისხედით და ხმას არ ვიღებდი... აი ჩვენი ვარდისფერ შარფიანი ბიჭის სახელიც გავიგე, ბატონი ნიკა :@ თან ვეჭვობდი ის იყო თუ არა... მაგრამ მონაწერმა sms-მა ჩემი ჰიპოთეზა განამტკიცა : )) „ ნახე რა ორიგინალურად გაგიცანი... ; ) „ გბრაზებული ვიყავი მაგრამ მგონი სასიამოვნოდ გაბრაზებული ...