გიყვარდეთ ერთმანეთი

ნათიას ხშირად ვესაუბრებოდი ერთ დღესაც დამირეკა და მაცნობა, რომ გიორგი ნახა ბულვარში. რათქმაუნდა ამ ფაქტმა გამანერვიულა, მაგრამ თავი ხელში ავიყვანე.
- დარწმუნებული ხარ რომ გიორგი იყოი
- კი , დარწმუნებული ვარ გამომელაპარაკა კიდეც
- მერე რა გითხრაი
- მითხრა…
- რა გითხრაი
- მითხრა, რომ დიდი ხანი გეძებდა და საშინლად გაბრაზდა რომ წახვედი.
- მეტი არაფერი უთქვამსი
- მითხრა, რომ იცის გათხოვდი, მაგრამ ამას რატომ ან ვისი ნათქვამიდან გამომდინარე ამბობს არ ვიცი.
- მეც არ ვიცი ვის უნდა ეთქვა , ჯერ არავინ იცის რომ დავითმა ცოლობა მთხოვა.
- ირმა კიდევ არის ერთი რარაც, მაგრამ...
- მითხარი, არაფერი დამმალო გთხოვ.
- არ ვიცი რაშია საქმე მაგრამ როდესაც გიორგი დავინახე მისწენ წავედი. Mან კი
- რაი რა გააკეთაი
- რა და შებრუნდა, უნდოდა ხელიდან ბეჭედი მოეშორებინა, მაგრამ ამაოდ.
- რა ბეჭედიი
- საქორწინო ბეჭედი.
- საქორწინოი ცოლი მოიყვანაი
- დანამდვილებით ვერ გეტყვი, მაგრამ მემგონი მოიყვანა.
ეს ამბავი გავიგე და თითქოს ვიღაცამ ჩემს ცხოვრებას წითელი ხაზი გადაუსვაო, ყურმილი ცივად დავუშვი და ნათიას მივაძახე მოგვიანებით დაგირეკავ თქო, ყურმილი დავდე და ფანჯრიდან ნიკოლოზს და დავიტს გადავხედე, რომლებიც პატარა პარკში სათამაშოებით თამაშობდნენ, დავიტს კი გაბრწყინებული სახე ჰქონდა.
ნათიასგან რომ არ გამეგო, რომ გიორგიმ ცოლი მოიყვანა ამ ნაბიჯს არასოდეს არ გადავდგამდი, ყოველგვარი დაგეგმარების და აწონვა დაწონვის გარეშე გადავწყვიტე, რომ ცემთვის და ცემი შვილისთვის დავითი ყველაფერს გააკეთებდა და სრულყოფილ ოჯახში გაიზრდებოდა ნიკოლოზი.
13 სექტემბერს დავითს დავთანხმდი …
როდესაც ჩემი ტანხმობა გაიგო მის ბედნიერებას საზღვარი არ ჰქონდა, ყველაფერი არაჩვეულებრივად მიდიოდა, მანამ, სანამ დავითმა არ გადაწყვიტა, რომ უნდოდა საქართველოში ბინა ეყიდა, მოქალაქეობის ამბავს კი უკვე არკვევდა.
შაბოლოოდ ერთპიროვნულად გადაწყვიტა, რომ თურქეთთან ახლოს იყო Bათუმი და საკმაოდ პერსპექტიული ქალაქიც იყო, ნაცნობებიც ჰყავდა და შორეული ნათესავებიც.
გადაწყდა, ბათუმის სამხრეთ ნაწილში სახლს ვყიდულობდით.
დავითმა ოფიციალურად მომთხოვა ბავშვების მოვლისთვის თავი დამენებებინა და მის კმაყოფაზე მეცხოვრა, თავიდან კატეგორიულ უარზე ვიყავი, თუმცა ქართველი კაცის ფიცხმა სისხლმა თავისი გაიტანა, მე და ნიკოლოზი სულ ერტად უნდა ვყოფილიყავით. Gამიხარდა კიდეც, ჩემს დაკლებულ ათ კილოს ისევ მოვიმატებდი და ადამიანს დავემსგავსებოდი.
22 ოქტომბერს საქართველოში ოფიციალური საქარტველოს მოქალაქის მოწმობით ჩამოვიდა ჩემი ‘მეუღლე’ დავითი და მისი მშობლები, რათქმაუნდა მეც ჩემივე პატარიანად.
დავითის მშობლებმა სურვილი გამოთქვეს იმისა, რომ უკან დაბრუნებულიყვნენ, რაშიც ხელი არავინ შეუშალა, მე და ჩემი განახლებული ოჯახი დავრცით ვეებერთელა სახლში, რომლის ერთ ერთი აივანიც ზღვას გადაჰყურებდა.
ღაცარუნდა გასაკვირი იყოს ისე გავიდა თვეები, რომ მე და დავითს ფიზიკური შეხება არც კი გვქონია, არ ვიცი ამდენს რატომ ითმენდა, მაგრამ რახან ითმენდა ესეიგი ძალიან ვყვარებივარ.
საქართველოში ყოფნამ ძალიან დიდი სტიმული მომცა ვნახულობდი ნათესავებს ოჯახისწევრებს, მეგობრებსს და რაც მთავარია ვიყავი იქ სადაც ერთადერთი ნამდვილი სიყვარული ვიპოვე.
დავითს არასოდეს არ ჩამოუგდია საუბარი ჯვრის დაწერაზე, გადაწყვიტა, მონათლილიყო და ჯვარიც დაგვეწერა. A? ამის შემდეგ დაიძაბა ჩვენს შორის ურთიერთობა, მიუხედავად იმისა, რომ დავითმა ძალიან ბევრი დეტალი იცოდა ჩემი ცხოვრების შესახებ ჩემს პირადულ საკითხებში მაინც არ ვუშვებდი, თითქოს კარი მაგრად მქონდა ჩარაზული.
დავითმა არ იცოდა, რომ დე ოდესღაც ჯვარი მქონდა დაწერილი.
მეორედ ჯვრის დაწერას არ ვაპირებდი, ეს იმაზე დიდ ცოდვად მიმაჩნდა, ვიდრე ერთდროულად რამოდენიმე კაცთან ცხოვრება.
- ირმა, ვიცი ამ თემაზე საუბარი არ გიყვარს, მაგრამ მინდა ჯვარი დავიწეროთ.
- Aრა დავით, ჯერ ადრეა, მონათლულიც არ ხარ.
- ღა პრობლემაა ? მამაოს უკვე ვესაუბრე ნათლობასთან დაკავშირებით და მითხრა შენ როდესაც გენდომოს მოდიო.
- მოდი ჯერ მოინათლე და მერე ვისაუბროთ ამ თემაზე.
დავითი დავითობას მოინათლა…
დრო გადიოდა ჩემი ბიჭუნა კი იზრდებოდა და ემსგავსებოდა მამამისს.
როგორც წესი ბავშვებს ერთი წლის დაბადების დღეს არ უღნიშნავენ, მაგრამ დავითმა დამარწმუნა, რომ ეს ცრუ რწმენა იყო და როგორც კი ჩამოფრინდებოდა საქართველოში საბერძნეთიდან მაშინვე ბათუმში წამოვიდოდა და სადმე წავიდოდით.
14 მაისი.
არაჩვეულებრივი დილა გათენდა. საწოლში ვიწექი, როდესაც ვიღაცამ შუშა შემოამტვრია და შემოვარდა.
ბავშვს საბანი გადავაფარე და ინციდენტის ადგილას ფეხშიშველი გავვარდი.
ხმა არ მქონდა ამოღებული, როდესაც კაცის ძლიერმა გარტყმამ ერთი კედლის ნაპირიდან მეორეს მიმაჯახა.. . .