გიყვარდეთ ერთმანეთი

მამაჩემისგან განსხვავებით ბიძაცემი ბევრად უფრო ადეკვატური და გამგებიანი კაცი აღმოჩნდა, რაც თავი მახსოვდა სულ საფრანგეთში ცხოვრობდა საქარტველოში იშვიათად ცამოდიოდა , ფრანგი ცოლ-შვილი ქართულად არც კი ესაუბრებოდა, ჩვენი ნახვა ძალიან გაუხარდა, გულში ცაგვკრა და გვითხრა, რომ ჩვენს ბიძაშვილებთან ერთად სკოლასი მიგვიყვანდა.

ჩემს ბიძაშვილებს არც კი ვიცნობდი, ორი გოგო და ერთი ბიჭი, ერტმანეთზე უფრო საყვარლები და ჭკვიანები აღმოჩდნენ, ისე მიგვიღეს თითქოს მთელი ცხოვრება ერთად ვცხოვრობდით.
სკოლაში მისულს ახალი კლასი საკმაოდ მეგობრულად დაგვხვდა, რადგან ჩემს ბიძაშვილ ნინას ყველა აფასებდა და შესაბამისად მეც კარგად მიმიღეს.

მეც არ ვიცოდი რა მემართებოდა, სულ ცუდად ვხდებოდი, სულ მეძინებოდა, სულ მშიოდა.
ევროპელი ახალგაზრდები ჩვენგან განსხვავებით მაინც განსხვავდებოდნენ, განსაკუთრებით დამამთავრებელი კლასები, მათ შორის ვიყავი მეც. სკოლას ვამთავრებდი, თან სად საფრანგეთში.
ჩემი მდგომარეობიდან გამომდინარე ახლადშეძენილმა მეგობრებმა მირჩიეს ფეხმძიმობის ტესტი ჩამეტარებინა, რადგან სულ ცუდად ვხდებოდი, სულ მეძინებოდა, სულ მშიოდა. Eს რჩევა კი მას შემდეგ მომცეს რაც გაიგეს, რომ სექსუალური აქტი მქონდა.
მე ჯერ კიდევ არასრულწლოვანი ვიყავი, ავიტომ ფეხმძიმობის ტესტს ვერ შევიძენდი, ამაში უპრობლემოდ დამეხმარა ჩემი სტუდენტი ბიძაშვილი, რომელმაც კიარ გამკიცხა, პირიქით გვერდში ამომიდგა და ყველაფერში თავადვე დამეხმარა.
ოთხივე ტესტმა დადებითი პასუხი აჩვენა . . .
ჩემს სიხარულს საზღვარი არ ქონდა ამ ამბს გაგებაზე, რატომაც არ უნდა გამხარებოდაი Pატარა ვიყავი თუ დიდი ეს ჩემი შვილი იყო ჩემი მეუღლისაგან შეძენილი და ამაში ცუდს ვერაფერს ვხედავდი, მე ვიქნებოდი ქვრივი ახალგაზრდა დედა, მაგრამ ჩემს შვილს არაფერს მოვაკლებდი.

ჩემი ფეხმძიმობა ხუთი თვე ისე დავმალე ეჭვი არავის არ გასჩენია, რადგან ზამთარი მოუწია და თბილად მეცვა, ხოლო მეექვსე თვეში ბიცოლაცემს სავარაუდოდ გაუცნდა საბაბი, რათა დაეჭვებულიყო, ამის დასამტკიცებლად კი ბანაობის დროს ჩემი ოთახის კარი გააღო და შემოვიდა.
იმ წამს მეგონა ნიღაბი ცამომხსნეს, მაგრამ პირიქით, მოვიდა და სველი ჩამიხუტა, ექიმი იყო და ყველაფერს მიხვდა, რასაც მე ვგრძნობდი, დამარიგა, ისეთი სითბო ვიგრძენი მისგან რომელიც დედაცემისგან ძალიან იშვიათად მოდიოდა.
-ირმა
-რა იყო რა ყვირიხარი გული გამიხეთქე.
-საქართველოში მივდივარრ.
-ვაიმე არ გადამრიო, მამაშენმა მოამზადა ყველა საბუთი უკვეი
-კი წეღან დამირეკა, და მითხრა, რომ მომავალ კვირას უკვე ჩვეულებრივად გადავფრინდები.
-მერე მე რა მეშველება აქ უშენოდ ?
გახარებულმა და თან გულნატკენმა ნათიას გადავხედე, რომელიც მოვიდა და ჩამიხუტა.
-შენც მალე ჩამოხვალ, შენ არ იდარდო.
-ჩამოვალ აბა რას ვიზამ, მინდა გიორგის საფლავზე გავიდე და ისე მაინც ჩავეხუტო, ყოველ დღე იმაზე ვოცნებობ დამესიზმროს მაინც მაგრამ , ეჰ..
-კარგი ჩემო ლამაზო ნუ მოიწყენ გეხვეწები, ჯერ ისედაც ხომ იცი, რა მდგომარეობაშიც ხარ.
-ვიცი, ვიცი..
ერთმა კვირამ ისე გაირბინა ვერც კი გავაცნობიერე.

ნათია საქართველოში საღამოს მიემგზავრებოდა.
-ნათ, რომ ჩახვალ დაგვირეკე, გვითხარი ახალი რა ხდება,
-ირმა უკვე ათასჯერ მითხარი ერთიდაიგივე.
-ვნერვიულობ ვერ ხვდებიი
-ვხვდები ჩემო პაწაწუნავ, თავს მოუარე, ბევრი ჭამე, ბავშვი არ დამიავადმყოფო.
-გაჩუმდი ბიძიამ არ გაიგოს.
ეს ვთქვი და ნინამ ფრანგულად გვითხრა, უკვე გვიანაა, ყველაფერს მიხვდა ორი კვირის წინო . მე დამცხა….
ყველანი დავემშვიდობეთ ნათიას და მოწყენილები სახლში წამოვედით.
სახლში მისულს ვიცოდი სავარაუდოდ მძიმე საუბარი მელოდა, მაგრამ შევცდი ბიძაჩემს არაფერი უთქვამს, მემგონი სულაც იმას ელოდა, როდის ვეტყოდი თავად.
შუადღისას ჩემი ტელეფონი აკრიალდა, საქართველოს კოდი რომ დავინახე თითქოს გამაჟრჟოლა არ ვიცი ეს რა იყო, მაგრამ წინათგრძნობას ჰგავდა.
-ალო
-ალო ირმა, ნათია ვარ ჩავედი, და შენწარმოიდგინე უკვე ბათუმში ვარ საშინლად დავიღალე, მაგრამ ვერ მოვითმინე და გარეთ უკვე ვიყავი გასული.
-როგორ არიან შენებიი ღოგორ შეგხვდნენი
-გადასარევად, უკეთესი არც შეიძლება. ჩემები ხო მარ გინახავსი
-აეროპორტში დედაშენი იყო გამომკითხა ყველაფერი სენზე.
-რამე ხო მარ გითქვამსი
-არა არ მითქვამს, მაგრამ შენთან მაქვს რაღაც სათქმელი, ოღონდ წინასწარ გეუბნები არ იღელვო, ბავშვს გაუფრთხილდი.
-ნუ მაშინებ…