გიყვარდეთ ერთმანეთი

ის გაუგებრობა მაწუხებდა რომელშიც ვიყავი, ბევრი ამბობდა, რომ ორივე გადარჩა, ზოგი კი ამბობდა ერთი დაიღუპაო. ბოლოს მამა პავლე გამახსენდა , ის მამაო რომელმაც ჯვარი დაგვწერა.
ორშაბათს ხუთ აპრილს მამა პავლესთან ავედი, აშკარად ვერ მიცნო მაგრამ როდესაც მივედი გამიხსენა.
- დამლოცეთ მამაო.
- ღმერთმა დაგლოცოს შვილო.
- მამაო, თქვენი დახმარება მჭირდება, ძალიან მიწირს, ვერაფერი გავიგე უკვე ცუდად ვარ.
- შვილო დახმარებას რაში მთხოვი
- მამაო ალბათ იცით, რაც მოხდა. A? იმ ავარიას ვვგულისხმობ.
- როგორ არ მახსოვს შვილო მთელი ერთი თვე მაგაზე ლაპარაკობდა ხალხი, ეკლესიაში მოდიოდნენ საჭორაოდ.
- . . .
- შვილო ვფიქრობ რაღაც გინდა მკითხო ?
- მამაო, გიორგი მართლა დაიღუპა ?
- თავიდან ყველა მაგას ამბობდა, მაგრამ ეს არაა სიმართლე
- ვაიმე მამაო...
- დაწყნარდი შვილო, მათქმევინე.
- გისმენთ მამაო.
- Aვარიის მიზეზი ის იყო, რომ გიორგი და ირაკლი თბილიში მოდიოდნენ , როდესაც გაიგეს, რომ მამაშენმა წაგიყვანათ, წამოვიდნენ, სამტრედიასთან ახლოს ირაკლის ხელები გაუსვია გიორგისათვის და გადავარდნილა, გიორგის უკან მიუხედავს, ირაკლი რომ დაუნახავს უსულმდგმულოდ შეჩერება უცდია ვერ დაუმორჩილებია და მანქანას შეასკდა. Aრავის ეგონა, რომ გადარცებოდა, ერთი კვირა საერთოდ კომაში იყო, ორჯერ ვიყავი მის სანახავად, გონს რომ მოვიდა შენ გახსენებდა შვილო, ანალიზების შემდეგ აღმოაჩინეს, რომ ფეხებში მგრძნობელობა დაკარგა, მაგრამ ერთ კვირაში მგრძნობელობა დაუბრუნდა .
- მამაო ეხლა დასაა ? ანერვიულებულმა ვკითხე მე.
- შვილო, საავადმყოფოდან რომ გამოწერეს, კარგახანი სახლში იყო, ერთი თვის შემდეგ კი როდესაც უთხრეს, რომ შენ საფრანგეთში გაემგზავრე, აქ მონასტერში წამოვიდა და ორი კვირა გაატარა, ხატავდა, ლოცულობდა ის ნახატები ჯერ კიდევ აქაა, მონასტროდან ისე წავიდა არავინ გაუფრთხილებია, მეც კი ერთადერთი ჩემი კარის სახელურში გაჩხერილი წერილი დამიტოვა მაგ უტვინომ, მას შემდეგ მისმა მშობლებმაც კი არაფერი იციან.
- როგორ სად არის არავინ იცისი
- არა სვიო არავინ იცის, წამოდი მინდა რაღაც გაჩვენო, იმ ოთახში უნდა შეგიყვანო, სადაც ის ცხოვრობდა.
- მოვდივარ მამაო, აი არ ვიცი რა ვთქვა, ვფიცავ დღეს როგორც თქვენ გამახარეთ ისე მე ალბათ.
- აღსარება ბოლოს როდის ჩააბარე, რას ფიცავ , ოი ოი ოი. გამიღიმა მამაომ.
- მამაო წავიდეთ გთხოვთ.
- ეხლავე გამოვალ სვილო აქ დამელოდე.
- გელოდებით მამაო.
მამაო ორ წუტში გამოვიდა და ხელში წერილის მაგვარი რამ დავუნახე რომელიც შავ სამოსში დამალა. კითხვა ვერ შევბედე და გავყევი.
- აი შვილო , ესაა მისი ოთახი.
- აქ ცხოვრობდა ?
- კი შვილო აქ ცხოვრობდა საწოლის ქვეშ მისი ნახატებია.

- შეიზლება ვნახო ?
- შეიძლება კიარა ეს შენთვის დახატა შვილო, იცოდა, რომ თუ ოდესმე გაგახსენდებოდა, აქ მოხვიდოდი და მის ამბავს მოიკითხავდი.
- გამახსენდებოდა ? ნეტავ მანახა !
- ნახავ სვილო ნახავ, ღმერთი თავის შვილებს არასოდეს დააშორებს აქ თუ იქ თქვენ მაინც ერთად იქნებიტ, ცოლ-ქმარი ხართ და რვთის წინაშე ერთნი ხართ.
- გული ვეღარ მითმენს უნდა ვნახო.
- მოიცადე სვილო სანამ მაგას ნახავდე მინდა წერილიც მოგცე, რომელიც ჩემს წერილთან ერთად დამიტოვა მაგ სულელმა, გახსნილი იმიტომაა , რომ წავიკიტხე, ხომ ხედავ ჩვენც მოუტმენლობის მსხვერპლნი ვართ, კონვერტში ეს კულონიც იყო, პატარა ოქროს კულონი გამომიწოდა, რომელზეც უცნაური ორნამენტი იყო, აშკარად ხელთნაკეთი უნდა ყოფილიყო.
- მამაო ჯერ ნახატებს ვნახავ და ამ წერილს სახლსი წავიკითხავ, რადგან თქვენ უკვე წაკითხული გაქვთ.
- კარგი შვილო, მე გავალ ეხლა თორემ , ღვტის საქმე უნდა გავაკეთო.
- მადლობთ მამაო, დამლოცეთ.
- ღმერთმა დაგლოცოს შვილო, შენ ხომ არ გგონია შენს მუცელს ვერ ვხედავ ამ დღეებში აღსარებაზე გელოდები შვილო ცემო.
- ამოვალ მამაო, ამოვალ.
მამაომ დამტოვა, კერები გაიხურა და დიდი ხნის შეკავებული ცრემლები გადმომცვივდა. Aრ ვიცი რატომ არავის არ უცხოვრია ამ თვეების განმავლობაში იმ ოთახში, მაგრამ ეს ძალიან კარგიც იყო ჩემთვის, გიორგის ბალიშს ისევ ასდიოდა პატრონის სუნი ავიღე და გულსი ჩავიკარი, დიდი ხანი ვიჯექი საწოლზე და ვფიქრობდი, შემდეგ ლოგინიდან პატარა გოგოსავით გადმოვხტი და ჩავიცუცქე, ბავშვმა წიხლის რტყმით მიმახვედრა, რომ ესე არ უნდა გადმოვმხტარიყავი.
ნახატები ჩვეულებრივ ტილოზე იყო შემოქმედებული, ნელ ნელა დახვეული ნახატები გავშალე და სატითაოდ ვცადე მატი ნახვა, ყველა მათგანზე ჩემი პორტრეტი იყო, თვალებიდან ღაპაღუპით მომდიოდა ცრემლები. ყველა ნახატს უკან პატარა წარწერები ჰქონდა.
‘ ჩემო მშვენიერო, მე დღეს აი ესეთი წარმომიდგენიხარ, იმედია კიდევ გახსოვარ, მიყვარხარ სამუდამოდ’
და მსგავსი ძალიან ბევრი წარწერა, რომელმაც ჩემს სულში და სხეულში დაიარა და ამაჟრჟოლა.
ნახატებს კარგახანს ვუყურებდი.
მარცხენა ხელში ჩაბღაუჭებული წერილიც გამახსენდა და გადავშალე.
ცრემლები მოვიწმინდე და წაკითხვა დავაპირე, როდესაც როგორც ფილმებში ხდება ტელეფინმა დარეკა.
- ალო გისმენ ნათო.
- ირმა სად ხარ ?
- მამაოსთან რა ხდება ?
- სასწრაფოდ ჩამოდი, სასწრაფოდ, მეტს ვერ გესაუბრები, სწრაფად !
- რა ხდება გოგო რა მოხდაი!
- ….
გიორგის წერილის წაკითხვა ვამჯობინე.
დავიწყე კითხვა
‘ ირმა
ჩემო სიცოცხლე, ვიცი შეიძლება ეს წერილი არც არასდროს არ წაიკითხო, მაგრამ თუ კითხულობ ესეიგი შენ გეცოდინება რომ მე….”